Wim Sonneveld: Repertoire - De One-Man-Shows
Eenlevenlangtheater Wim Sonneveld:
- Homepage Eenlevenlangtheater Wim Sonneveld
- Biografie
- Repertoire
- Archief Wim Sonneveld
- Audio
- Video
- Volgens Wim Sonneveld
- Volgens anderen
- Colofon
De One-Man-Shows
Na bijna 20 jaar met zijn eigen Wim Sonneveld Cabaret gewerkt te hebben, verbindt Sonneveld zich aan de musical My Fair Lady waarmee hij 702 voorstellingen geeft. Na de laatste voorstelling vraagt hij zich af hoe nu verder te gaan.
Friso Wiegersma: 'Na de musical zat Wim enorm te piekeren over z'n toekomst. 'Zal ik onemanshows gaan maken, zal ik het echt alleen doen of er toch iemand bij vragen?' Ik heb toen gezegd dat het beter was dat er iemand bij zou komen. Zo kon-ie tenminste tegen iemand aanlullen zonder almaar tegen het publiek te moeten praten, want dat vond hij vervelend.' (geciteerd uit: Wim Sonneveld. De parel van het cabaret, Hilde Scholten, Terra Lannoo 2006)
En zo is het gegaan. Marijke Merckens, Marijke Philips, Ina van Faassen, Corrie van Gorp en Willem Nijholt staan naast hem op het podium. Sonneveld's impressario John de Crane zorgt ervoor dat alles zakelijk in goede banen wordt geleid. Na het eerste succes van 1964 volgen nog twee nieuwe one-man-shows in 1966 en 1971.
Foto's
Wim Sonneveld als Nikkelen Nelis uit Een avond met Wim Sonneveld, 1964. Deel van het kostuum (hoofdtooi met belletjes) en foto. Foto: L.J.P. de Waal. Collectie TIN.
Links: Wim Sonneveld en Marijke Philips in Een avond met Wim Sonneveld, 1964. Foto: Paul van den Bos. Rechts: Wim Sonneveld en Ina van Faassen in de gelijknamige show, 1966. Foto: Philip Mechanicus / MAI. Collectie TIN.
Links: Corrie van Gorp, Wim Sonneveld, en Willem Nijholt en rechts: Willem Nijholt, Wim Sonneveld en Corrie van Gorp in Wim Sonneveld met Willem Nijholt en Corrie van Gorp, Cabaret Wim Sonneveld 1971. Foto's: Jutka Rona. Collectie TIN.
Grime-ontwerpen van Friso Wiegersma voor Willem Nijholt in Wim Sonneveld met Willem Nijholt en Corrie van Gorp, 1971, Collectie TIN.
Overzicht
- 1 januari 1964: Een avond met Wim Sonneveld. Wim Sonneveld viert zijn 25-jarig theaterjubileum met zijn eerste onemanshow, Een avond met Wim Sonneveld. Anders dan het woord oneman aangeeft, zal Sonneveld zich niet helemaal alleen op het toneel begeven. Hij kiest ervoor zich te laten seconderen door Riek Schagen en Marijke Merckens. Eerstgenoemde haakt tijdens de repetities af, zodat alleen Merckens overblijft. De auteurs die hem mede naar deze grote hoogte stuwen zijn Simon Carmiggelt, Michel van der Plas, Annie M.G. Schmidt, Friso Wiegersma, en Jacques van Tol. De inbreng van Van Tol wordt lange tijd verzwegen, omdat hij in de Tweede Wereldoorlog een prominent medewerker was van het antisemitische radiocabaret van Paulus de Ruiter. Maar zoals vele artiesten met hem prefereert Sonneveld een goede tekst boven omzien in wrok. Hij bestelt ‘Ome Thijs’ bij Jacques van Tol en vraagt zijn hulp bij ‘Mijn vader heeft het nooit begrepen’ en ‘Ik zou nooit iets anders willen zijn’. Het komt hem daarbij goed uit dat de schrijver - tegen betaling - afstand doet van zijn rechten, zodat Sonneveld het intellectuele eigendom van Van Tol op zijn eigen naam kan zetten.
- 1 juli 1965: Een avond met Wim Sonneveld (2de seizoen). De tweede reeks van Een avond met Wim Sonneveld gaat van start, nu met Marijke Philips in plaats van Marijke Merckens. Op 25 juli 1965 vindt de vijfhonderdste voorstelling van Een avond met Wim Sonneveld plaats. Het publiek wordt niet alleen getrakteerd op de voorstelling, maar ook op een halve liter wijn, afkomstig uit de eigen wijngaard van Wim Sonneveld in Roquefort les Pins. Marijke Merckens: 'Dankzij Wim kende mijn carrière een fantastische start en daarvoor ben ik hem nog altijd dankbaar. Wim heeft me uit de VARA-studio geplukt, waar ik werkte als scriptgirl. Hij is meteen gaan bellen met zijn manager John de Crane en zei dat-ie een meisje had gevonden voor zijn show. John sputterde hoorbaar tegen aan de andere kant van de lijn: ‘Hoe kun je dat nou doen, je weet helemaal niet of ze wat kan.’ Eigenlijk zou ook Riek Schagen meewerken aan het programma, maar zij haakte in de repetitieperiode al gauw af. Ik heb dat nooit zo erg gevonden, want zo kreeg ik meer te doen. Toen ik bij Wim kwam werken stond mijn leeftijd ver af van de zijne en de wereld waarin hij leefde ook. Dus echt persoonlijke gesprekken hadden we niet. Maar ik vond hem wel een heel inspirerende figuur. Wim waardeerde vrouwen op het toneel. Je kon iedere avond weer duidelijk merken dat hij het leuk vond dat dat jonge bloempje opkwam. Hij liet zich erg graag inspireren door zijn omgeving. Het liefst had hij alle medewerkers zo lang mogelijk om zich heen. Op een gegeven moment gingen we naar Parijs en Wim had voor ons een open ticket gekocht. Het was vlak voor Sinterklaas, dus na onze verplichtingen in Parijs holde iedereen zo hard mogelijk terug naar huis. Wim was daar erg teleurgesteld door, hij had vurig gehoopt op nog een paar gezellige dagen samen. Ik wilde bij het toneel, dus uiteindelijk lagen mijn ambities wel wat hoger dan opkomen met de zin: ‘Ken u me seggen waar de Fim staat?’ Door mijn werk bij Wim kreeg ik een contract aangeboden bij de Haagsche Comedie. Daar ben ik op ingegaan, want onze show zou stoppen. Maar vlak voor het einde werd ineens besloten om met zes weken te verlengen. Ik zei: ‘Ik heb een contract in Den Haag, ik kan toch moeilijk een heel seizoen opgeven voor zes weken werk bij jou?’ Dat was erg tegen het zere been van Wim. Beledigd als hij was, heeft hij Marijke Philips toen aangenomen als vervanger. Omdat zij ingewerkt moest worden, bepaalde Wim dat zij meeging naar onze laatste voorstellingen. Vol rancune liet hij haar ineens voor de pauze optreden, en de volgende avond stuurde hij haar na de pauze op. Ons afscheid had dus wel wat leuker gekund.'
- 1 november 1966: Wim Sonneveld en Ina van Faassen. In zijn tweede grote theatershow imponeert Wim Sonneveld met liedjes die Friso Wiegersma voor hem schrijft, zoals ‘Moeder’, ‘Deze vrouw’, ‘Josefien’ en ‘Het dorp’. En net als in zijn eerste grote show slaat de bijdrage van Simon Carmiggelt - ‘De jongens’ en ‘Opa’ - enorm aan. De semifinale is van Annie Schmidt. In haar lied ‘Laten we lief zijn’, verweeft Wim Sonneveld niet alleen een reeks dronkemansgrappen, maar ook een, van een Engelsman gekochte, truc met bitterballen. De belangrijkste ingrediënten voor de goochelact bereidt Sonnevelds assistent Cox Schneider in de keuken. Iedere dag bakt zij 27 van ouwel gemaakte bitterballen, waarmee haar werkgever vervolgens aan de slag kan. Wim Sonneveld: 'De clou was dat er in het tafeltje een gat zat. Een soort valluik met een collectezak d'r onder. Nou had ik in mijn rechterhandpalm ook nog een rubberen bitterbal aan een nylondraadje. De twee dingen samen zorgden voor een vlotte afwikkeling van de zaak. Ik nam een bitterbal, stopte hem in mijn mond, pakte de volgende, liet hem in het luik vallen en propte de rubberen bal naar binnen. Als ik mijn hand terugtrok, sprong hij automatisch weer in mijn handpalm. Op die manier verdwenen er veertien stuks in het luik en de rest slikte ik in. Dat was nog net een haalbare kaart.' (bron onbekend, 27 november 1969)
- 2 februari 1971: Wim Sonneveld met Willem Nijholt en Corrie van Gorp. Wim Sonneveld besluit zich in zijn derde grote theatershow te omringen door de veelzijdige talenten Willem Nijholt en Corrie van Gorp. Hij zoekt bewust naar een andere muzikale sfeer en daarom worden een saxofoon en trombone toegevoegd aan het combo dat onder leiding staat van Ruud Bos. Als die verhinderd is, neemt Frans Ehlhart het roer over. Opvallende nummers zijn dit keer: ‘Telefoneren’, ‘Stalmeester’, ‘Een mens wil d'r wel eens gelukkig zijn’, ‘Heilige Genesius’, ‘De gulle lach’, ‘Dat wij verschillen van elkaar’, ‘Lieveling’ en ‘Moeder ik wil bij de revue’. Corrie van Gorp: 'Toen Wim me na De Kleine Parade uitnodigde mee te werken aan zijn derde show, vroeg hij: ‘Wat zou je tegenover je willen hebben, een man of een vrouw?’ Toen ik antwoordde dat ik een man leuker zou vinden, zei hij: ‘Wat dacht je van Willem Nijholt, ken je die?’ En of ik die kende! Ik had altijd gedanst in de Stadsschouwburg in Amsterdam en Willem speelde daar bij de Nederlandse Comedie.' Chauffeur Gislebert Thierens: 'Ik heb Wim voornamelijk gereden in de tijd dat hij speelde met Ina, maar ik heb incidenteel ook wel gechauffeerd toen-ie samenwerkte met Willem Nijholt en Corrie van Gorp. In dit geval leek het wel of ik een ambulance met drie patiënten bestuurde. Eerst pikte ik Wim op, en die was altijd een beetje ziek, moe of bezorgd. Als Willem vervolgens instapte, kwam er een verhaal dat twintig keer erger was dan dat van Wim. En als klap op de vuurpijl volgde Corrie. Haar problemen en kwaaltjes sloegen werkelijk alles.'
bron: Wim Sonneveld. De parel van het cabaret, Hilde Scholten (Terra Lannoo 2006)