Frans Vossen
| Naam | Frans Vossen |
|---|---|
| Geboortedatum | 11 mei 1936 |
| Geboorteplaats | Someren |
| Beroep | Theatervormgever, Architect |
| Externe databases: | |
| RKD |
Biografie
Frans Vossen (1936) is een industrieel vormgever en ontwerper van theaterdecors en -kostuums. Hij volgt zijn opleiding aan de Academie voor Industriële Vormgeving in Eindhoven. Na zijn studie in Eindhoven vertrekt hij naar Rome om de Romeinse architectuur te bestuderen. Hij doet dit onder begeleiding van de bekende architect Pier Luigi Nervi, bij wie hij tevens gaat werken. In deze tijd ontwerpt Vossen met name gebouwen. Om extra geld te verdienen speelt hij bij een klein toneelgezelschap waar hij ook de decors en kostuums ontwerpt. Hierna vertrekt hij naar Amerika en gaat aan de slag bij een architect. Hij ontwerpt luxe privé-huizen in de buurt van San Francisco. In 1963 keerde hij terug en sindsdien is Frans Vossen met name te vinden in het theater. Vanuit zijn studio aan de Keizersgracht in Amsterdam ontwerpt hij decors, kostuums, affiches en programmaboekjes.
Nadat hij met succes het decor en kostuums heeft ontworpen voor de musical Heerlijk duurt het langst (1965) van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink, wordt hij in 1966 huisontwerper van het Nieuw Rotterdams Toneel. Zijn decors zijn vooral strak en ruimtelijk van aard. Voor Amphitryon (1965) van het NRT onder regie van Ton Lutz ontwerpt hij een ruimtelijk en zakelijk speelvlak. Andere voorstellingen van het NRT waar hij de decors en kostuums voor ontwerpt zijn Zuster George moet sterven (1966, onder regie van Robert de Vries); ‘Decor en kostuums verleenden aan deze boeiende voorstelling een buitengewoon suggestieve omlijsting’, Strikt geheim (1967, onder regie van Jules Royaards ); ‘Ingenieus decor’ , Plaza Suite (1968, onder regie van Berend Boudewijn); ‘Een tot in de puntjes afgewerkt, lekker ouderwets decor’ en vele anderen. Naast het NRT ontwerpt hij ook voor andere gezelschappen. Zo heeft hij veel ontworpen voor producent John de Crane. Onder andere De Kleine Parade (1969, onder regie van Wim Sonneveld), Met man en muis (1969, onder regie van Malcolm Clare), Wat een planeet (1973, onder regie van Paddy Stone) en Wie is er bang voor Virginia Woolf (1990, onder regie van Annemarie Prins). Bij deze laatste voorstelling verruilt Frans Vossen de huiskamer voor een sportwagen; ‘De beste vondst ligt in het decor.’
Met het ontwerp voor Dido and Aeneas (1969, onder regie van Frans Boerlage), opgevoerd door De Nederlandse Operastichting geeft Vossen de spelers een moeilijke opgave. Te midden van een stalen constructie die niet alleen ronddraait maar ook in en uit kan vouwen, moeten de spelers hun plek zien te vinden. In eerste instantie konden de spelers niet met het decor omgaan, maar uiteindelijk werd de opera opgevoerd zonder dat er iets aan het ontwerp wordt veranderd. De laatste voorstelling waar hij het decor en de vormgeving voor ontwerpt is Moordscenario (1996, onder regie van Gaston van Erven) opgevoerd door de Hollandse Comedie. Frans Vossen maakt naar eigen zeggen simpele maar functionele ontwerpen. Hij gebruikt graag moderne materialen zoals plexiglas, roestvrij staal en aluminium. Later in zijn carrière maakt hij ook veel gebruik van projecties. Hierdoor worden andere zetstukken overbodig, wat de ruimtelijkheid weer ten goede komt.
Met de meer dan vijfenveertig voorstellingen waar hij de ontwerpen voor maakte, heeft hij zijn handtekening achtergelaten in het Nederlandse theater.
Theater CV
Frans Vossen heeft bijgedragen aan 29 productie(s).
Frans Vossen heeft gewerkt in de volgende functies:
- Audiovisueel ontwerp - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
- Decor - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
- Kostuums - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
- Vervaardiger - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
Het gehele overzicht van voorstellingen waaraan Frans Vossen heeft meegewerkt, voor zover geregistreerd in de Theaterencyclopedie:
NB: Bij de carrièreoverzichten zijn de voorstellingen gekoppeld aan de premièredatum. Het kan echter voorkomen dat personen niet aan de première meewerkten, maar pas later bij de voorstelling betrokken raakten.
Literatuur
Gieling, L., Toneelbeeld vanaf 1945 in Nederland, Laren 1990