Marjol Flore
.jpg)
| Naam | Marjol Flore |
|---|---|
| Geboortedatum | 25 februari 1948 |
| Geboorteplaats | Amsterdam |
| Beroep | Acteur, Zanger |
| Discipline | Muziektheater |
| Externe databases: | |
| IMDb | |
| VIAF |
Biografie
Marjol Flore is op 25 februari 1948 geboren in Amsterdam. Haar moeder was Françoise Flore, een chansonnière en leading lady bij de Folies Bergeres in London van 1949 tot 1952. Ze speelde de hoofdrol in de eerste Nederlandse naoorlogse feature film 'Niet tevergeefs'.[1] Over de origine van Marjol's vader is vrij weinig bekend. Françoise had vlak na de oorlog een intense liefdesverhouding met acteur Guus Hermus. Daarna ging ze op een tour door Noord-Afrika en had ze een relatie met een violist uit haar orkest. Toen ze weer terugkwam in Nederland kwam ze Guus tegen en de vonk sprong nog een keer over. Francoise bleek zwanger te zijn en zij en Guus trouwden zodat het kind legitiem ter wereld zou komen. Na de geboorte van Marjol schrok Françoise: Marjol had zwart haar en zwarte ogen, terwijl zowel Francoise als Guus blond waren. Marjol moest dus het kind zijn van de violist uit Casablanca. Marjol staat geregistreerd als Marjolaine Hermus, maar heeft vanaf haar vierde jaar geen contact meer gehad met haar eerste stiefvader.[2] Marjol groeide praktisch op het toneel op. Na haar eerste jaar verhuisde haar moeder naar Londen om in de Folies Bergeres te zingen. Daarna volgden Frankrijk en Duitsland tot Marjol,na haar gymnasium gehaald te hebben, terugkeerde in Nederland. Ze was naar eigen zeggen geen gemakkelijk kind, mede doordat ze met vijf verschillende stiefvaders is opgevoed. In een interview van De Telegraaf Prive in 1986 zegt ze dat ze al op haar negende bij een psychiater zat.[3] Opvallend genoeg gaf ze drie jaar later in een interview met het Algemeen Dagblad aan dat ze nog nooit bij een psychiater was geweest.[4] Volgens Marjol heeft zij zelf op vierentwintig scholen gezeten waarvan ze er bij drieëntwintig is weggestuurd, mede doordat ze zich niet gedroeg of wegliep.[5] Uiteindelijk heeft haar pleegvader Albert Mol haar kunnen overtuigen om toch een diploma te halen. Daarna heeft hij haar in 1968 een plekje bezorgd bij de Kleinkunstacademie in Amsterdam.[6] Marjol haatte de school: ze vond dat er te veel tijd werd besteed aan dans en te weinig aan zang en spel. [7] Over het verlaten van de academie heeft zij in verschillende interviews verschillende dingen gezegd. In het interview met De Telegraaf Prive in 1986 zegt ze dat ze al na één jaar cum laude was geslaagd[8] en in een interview in 1973 zegt ze dat de directeur haar, samen met Loesje Hamel en Louis van Dijk, van school heeft gestuurd vanwege verraad. De drie leerlingen hadden een contract afgesloten met Ramses Shaffy om te zingen in zijn Cantate. Op andere momenten zegt ze dat ze eerst van school is gegaan en daarna, met toedoen van Albert Mol, ontdekt is door Shaffy.[9] In 1968 maakte zij haar debuut in de 'Shaffy-Cantate'. In een interview met Dagblad van het Oosten in 1973 zegt ze van de academie afgestuurd te zijn omdat ze weigerde de "fijne kneepjes" van het vak te leren en dat ze te bruisend was en dat er daar alleen maar talent werd doodgeknepen.[10] In 1970 werkte zij mee aan het cabaret van Natascha Emanuels: Vrouwen, Vrouwen, Vrouwen. In 1971 vervulde zij een rol bij het Rotterdams toneel, in de Amerikaanse musical De laatste dagen van Ischa. Bij Beppie Nooy stond zij daarna in het cabaretprogramma Liefde is: Had je me maar. Na een kleine filmrol in Turks fruit (1973) deed ze auditie voor de musical Godspell. Daar werd haar, naar eigen zeggen, te verstaan gegeven dat haar stem 'too powerful' was[11], waardoor ze niet geschikt zou zijn voor een ensemble show: haar stem zou er altijd bovenuit springen.[12] Als reactie hierop maakte ze op 24-jarige leeftijd haar eerste soloprogramma samen met het trio van pianist/arrangeur Nico van der Linden.[13]
De Marjol Flore Show in 1973 was een succes: zowel commercieel (uitverkochte zalen) als artistiek (goede tot lovende kritieken). Ze stond meteen bekend als een uniek talent. Door toedoen van de Amerikaanse Jim Haynes stond deze voorstelling ook in Edinburgh, in het Traverse Theatre en in Parijs in de Alcazar. [14]
Na haar eerste solovoorstelling reisde ze met haar vriend naar Ierland om daar vijf maanden lang door het land te trekken om te zingen.[15] Toen ze terugkwam, moest ze weer opnieuw beginnen met netwerken.[16] Ze leerde John de Crane kennen, die haar vergeleek met Conny Stuart en die haar wilde helpen net zo te worden als Conny. Marjol nam de hulp niet aan, omdat ze zichzelf wilde blijven.[17] [18] Eind 1973 trouwde ze met Basil Salfetnik, iets wat John de Crane betreurde. Hij dacht dat ze als ongebonden vrouw meer succes zou hebben.[19]
In 1974 trad ze opnieuw op met een solo-show. Ditmaal waren de recensenten echter niet zo lovend.[20] In 1975 reikte de stichting CONAMUS haar de Zilveren Harp uit, een prijs voor aanstormend talent. Eind 1975 startte ze een 'Twee-Vrouwen-Show' samen met cabaretière Sylvia Alberts, Door Dik en Dun. In 1976 werd zij gevraagd om voor de Zweedse televisie een solo-show te presenteren en die werd in juni 1977 in Stockholm opgenomen. Als gast ontving zij daarin de Nederlands-Zweedse troubadour Cornelis Vreeswijk.
De jaren '80 en '90
In 1983 maakte Marjol met Humor en Hartstocht haar comeback wat betreft solovoorstellingen. Met deze voorstelling speelde ze ook in Duitsland (Humor & Leidenschaft). Haar man Basil Salfetnik was haar lichttechnicus.[21] Daarna volgde Ten voeten uit.
In 1988 speelde Marjol bij het RO Theater de vrouwelijke hoofdrol in de opera Pol ter gelegenheid van de opening van de nieuwe schouwburg in Rotterdam. Pol werd gecomponeerd door Herman van Veen en Erik van der Wurff. Ze maakte samen met het salonorkest Pluche de LP Pluche + Marjol. In 1985 kreeg ze voor de Duitstalige CD 'Doch Leb Ich' een Edison Nominatie Populair.
Als vervolg op haar soloprogramma Marjol gaat vreemd zou ze in 1991 met een nieuw programma komen: 'Eigen wijs'. In dat programma zou ze nummers zingen van haar cd 'Kwetsbaar' (in datzelfde jaar gewaardeerd met een Edison). Omdat er echter bij de schouwburgen onvoldoende belangstelling was, werd dit programma een paar weken voor de première geannuleerd.[22]
In 1992 had ze een kleine rol als Franse zangeres in de film Utz van regisseur George Sluizer, gebaseerd op het gelijknamige boek van Bruce Chatwin. In 1992 reisde ze door Duitsland met het programma Lieder & Chansons en trad ze op tijdens het Holland Kiev Cultural Festival. Ze eindigde deze tournee in het Literair Theater 'Branoul' in Den Haag. Uit dit programma vloeide de gelijknamige cd Lieder en Chansons voort, opgenomen in de Kleine Zaal in het Concertgebouw van Amsterdam. Ze werd daarop muzikaal bijgestaan door haar toenmalige vaste begeleider Martijn Breebaart en het Gemini Ensemble.
In het seizoen 1996/1997 deed ze mee aan een ode aan Annie M.G. Schmidt genaamd Hoera we zijn normaal, geproduceerd door Joop van den Ende. Daarna vertrok Marjol naar Duitsland (Duisburg) waar zij gedurende anderhalf jaar de rol van de herbergierster, Madame Thénardier, vertolkte in de Duitse versie van Les Misérables.
Vanaf 2000
Het theaterprogramma 'Geloof (Wan) Hoop & Liefde' ontstond mede naar aanleiding van de gebeurtenissen rond 11 september 2001. Het programma werd geregisseerd door actrice José Ruiter.
In 2002 vervulde ze een gastrol bij de Theatermakerij in Almere als heks in de familiemusical Robin Hood. In 2003 speelde Marjol Flore een rol als de Heilige Maagd Maria in de film Lebenspornografie van cult-regisseur Edwin Brienen.
Zoals hierboven ook al blijkt, trad Marjol Flore gedurende haar hele carrière regelmatig in het buitenland op, zowel voor radio en televisie als op de bühne. Ze was onder meer te horen en te zien in België, Engeland, Schotland, Frankrijk, Duitsland, Zwitserland en Zweden. Zo was ze meer dan eens te gast bij het Franse TV 5 in onder andere La Chance aux Chansons. Ook werd ze regelmatig uitgenodigd voor belangrijke evenementen en gala's (Opening Van Gogh Museum, Cunard, Akzo, Shell, Unilever, Philips, ABN/Amro, e.v.a.).
Flore had de reputatie een 'moeilijke' vrouw te zijn.[23] Zelf ontkende ze dat. Haar manager Margriet Wolthuis verklaarde ooit dat ze de etiketten als 'eigenzinnig' en 'lastig' opgeplakt had gekregen omdat ze de Nederlandse nuchterheid miste en veel openlijker haar emoties toonde dan de doorsnee Nederlander.[24] Politiek geëngageerd waren haar liedjes niet. Zelf zei ze daarover dat ze gewone mensen wilde laten 'voelen' door te zingen over wat haarzelf en haar publiek aanging.[25]
Naar eigen zeggen is Marjol Flore biseksueel[26] en is ze bewust kinderloos gebleven. Ze voelde niet de noodzaak om 'haar vrouwelijkheid te bewijzen' door een kind te baren.[27] Wat ook een rol speelde was het feit dat ze zelf niet zonder problemen is opgegroeid, als dochter van een chansonnière. Dat wilde ze een ander kind niet aandoen.[28]
Theater CV
Marjol Flore heeft bijgedragen aan 15 productie(s).
Marjol Flore heeft gewerkt in de volgende functies:
- BeeldtAf - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
- Vertaling - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
- Auteur (schrijver libretto, scenario) - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
- Uitvoerende - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
- Producent - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
Het gehele overzicht van voorstellingen waaraan Marjol Flore heeft meegewerkt, voor zover geregistreerd in de Theaterencyclopedie:
NB: Bij de carrièreoverzichten zijn de voorstellingen gekoppeld aan de premièredatum. Het kan echter voorkomen dat personen niet aan de première meewerkten, maar pas later bij de voorstelling betrokken raakten.
Prijzen
- 1975: Zilveren Harp
- 1991: Edison Populair voor de CD "Kwetsbaar"
Bronnen
- Personaliamap met krantenartikelen uit Theatercollectie Allard Pierson.
- Acteurs- en Kleinkunstenaars-Lexicon van Piet Hein Honig, 1984
- Wikipedia
- Productiedatabase
- Voetnoten (uit digitale personaliamap)
- ↑ Personaliamap met krantenartikelen pagina 33
- ↑ Telegraaf interview 23 augustus 1986. Personaliamap pagina 37
- ↑ Telegraaf 23 augustus 1986. Personalia map pagina 37
- ↑ Algemeen Dagblad interview 01 november 1989. Personalisamap pagina 19
- ↑ Libelle 12 juni 1976. Personaliamap pagina 70
- ↑ Dagblad van het Oosten 11 mei 1973. Personaliamap pagina 83
- ↑ Leids Dagblad 15 september 1989. Personaliamap pagina 8
- ↑ Telegraaf interview 23 augustus 1986. Personaliamap pagina 37
- ↑ Haagsche Courant 25 april 1973. Personalimap pagina 82
- ↑ Dagblad van het Oosten 11 mei 1973. Personaliamap pagina 83
- ↑ Het Parool 12 februari 1973. Personaliamap pagina 84
- ↑ Personaliamap pagina 36
- ↑ Het Parool 12 februari 1973. Personaliamap pagina 84
- ↑ Het Parool 5 maart 1973. Personaliamap pagina 79
- ↑ Het Vaderland februari 1973. Personaliamap pagina 80
- ↑ Het Parool 10 februari 1971. Personaliamap pagina 55
- ↑ Gooi en Eemland 13 maart 1989. Personaliamap pagina 24
- ↑ Telegraaf interview 23 augustus 1986. Personaliamap pagina 37
- ↑ Telegraaf 25 augustus 1986. Personaliamap pagina 37
- ↑ Haagsche Courant 04 november 1974. Personaliamap pagina 85
- ↑ De Tijd 15 april 1983. Personaliamap 49
- ↑ Nieuwsblad van het Noorden 31 augustus 1991. Personaliamap pagina 11
- ↑ Telegraaf 20 juli 1976. Personaliamap 73
- ↑ Televizier nr 11 1985. Personaliamap pagina 44-46
- ↑ De Tijd 15 april 1983. Personaliamap pagina 49-51
- ↑ De Tijd 15 april 1983. Personaliamap pagina 49-51
- ↑ Personaliamap pagina 60
- ↑ Televizier nr 11 1985. Personaliamap pagina 44-46