Willem Nijholt: Repertoire - Toneel - Haagse Comedie
Uit TheaterEncyclopedie
Eenlevenlangtheater Willem Nijholt:
- Homepage Eenlevenlangtheater Willem Nijholt
- Biografie
- Repertoire
- Audio
- Video
- Volgens Willem Nijholt
- Volgens anderen
- Colofon
Haagse Comedie
Willem Nijholt speelde in of regisseerde in de jaren 1980 tot 1987 zeven toneelstukken bij de Haagse Comedie. De Vereniging Vrienden van de Haagse Comedie reikte in 1982 de Vriendprijs uit aan Willem Nijholt en Rick Nicolet. De prijs werd jaarlijks door de Vrienden toegekend aan de acteur en actrice die in het afgelopen jaar in een productie van het Haagse gezelschap de meeste indruk op de Vrienden maakte. De prijs werd in 1982 voor de eerste maal uitgereikt.
Affiches
Rollen en regies van Willem Nijholt bij de Haagse Comedie
- 19 februari 1980: Regie van Onder de vlag van Hollywood
- 11 oktober 1980: Antonio Salieri in Amadeus. Uit de pers: "Met mijn terugkeer bij het repertoiretoneel, met mijn rol in Amadeus bij de Haagse Comedie, wil ik eens zien of ik nu volwassen kan worden. Ik ben er aan toe om na dat gehuppel in Foxtrot en andere musicals iets heel anders te doen. De rol die ik heb is er een die een acteur van het kaliber van Ko van Dijk zou doen, als hij nog leefde. Ik kan er behoorlijk hard mee op mijn bek vallen. Als dat gebeurt val ik wel met een klomp goud in mijn handen op mijn bek". bron: Ruud Gortzak, 'Mozart als vervelend poep-en-pies-ventje', De Volkskrant, 11.10.1980.
- 10 maart 1981: Tartuffe in Tartuffe. Uit de pers: "Het is bijna ongelofelijk dat Willem Nijholt als Tartuffe en, in iets mindere mate, Wim van Rooij als zijn slachtoffer Orgon in deze van onbenulligheden aan elkaar hangende voorstelling wel hun mannetje stonden. De anderen wisten met hun rollen geen raad". bron: Ton Olde Minnikhof, 'Onbenullige Tartuffe van Haagse Comedie', Algemeen Dagblad, 12.3.1981.
- 10 oktober 1981: dr. Frederick Treves in De olifantman. Uit de pers: "Willem Nijholt had een zware opdracht als Treves, tegelijk een stijve laat-Victoriaan en de enige die intelligent en bewust genoeg was om zich onzeker te voelen bij het zien van zijn beschermeling. Iets meer gewicht en arrogantie zouden goed geweest zijn om de ouderwetse burgerlijkheid dichterbij te brengen en het contact sterker te maken; maar hij liet toch duidelijk zien wat het geval-Treves te betekenen heeft". bron: J.J. Peereboom, 'De Olifantman', NRC, 12.10.1981.
- 4 december 1981: James Leeds (spraakleraar) in Kinderen van een mindere god. Uit de pers: "Willem Nijholt speelde de spraakleraar met wie zijn huwt en ook hij gaf zich volkomen aan die rol en wist alle facetten van zijn problemen een scherp gevarieerd leven te geven (...) Nijholt moet sinds hij zich bij het serieuze toneel heeft gevestigd - niet dat hij zijn werk elders niet op een serieuze manier deed - tot de grootste acteurs gerekend worden. Men denke aan zijn Salieri in Amadeus". bron: Anton Koolhaas, 'Kinderen van een mindere God', Vrij Nederland, 26.12.1981.
- 13 maart 1982: oberkelner, kapitein, een man in Amerika. Uit de pers: "Het is bijna onaardig om van deze over de gehele breedte bekwame groep een paar namen apart te noemen, maar het zou even onaardig zijn om niet te melden dat Willem Nijholt (zoals altijd), Guusje Eybers en Lou Landré er wat mij betreft, toch nog uitspringen". bron: Peter Liefhebber, 'Poolse regisseur schept hallucinerende beelden', De Telegraaf, 15.3.1982.
- 3 maart 1984: Henry in Ware Liefde. Uit de pers: "Willem Nijholt is eigenlijk de enige die de juiste toon weet te vatten". bron: Hanny Alkema, 'Ware Liefde uiterst beschaafd maar oervervelend vermaak', De Volkskrant, 5.3.1984.
- 21 december 1985: Regie van Eind van de wereld. Uit de pers: "Wat is nu het knappe van Nijholt? Hij manipuleert zo handig met decorstukken, diaprojecties, en een krankzinnige vaart in de spelopvatting, dat het publiek voortdurend weggeleid wordt van de zwakke passages". bron: Renée de Haan, 'Kleren van de keizer werken nog', Haagsche Courant 23.12.1985.
- 21 september 1987: Gabriele in Een bijzondere dag. Uit de pers: "Trins Snijders en Willem Nijholt hebben in hun spel duidelijk naar dat authentieke Italiaanse ritme gezocht. De voorstelling ontspint zich vanuit ingehouden emoties, kaal nog bijna aan het begin, en dan langzaam maar zeker komt er warmte". bron: Jan Paul Bresser, 'Schaduw van de film', Elzevier, 29.8.1987.