Column Jacques Klöters 15 december 2012

Uit TheaterEncyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken


Column Jacques Klöters 15 december 2012

Afscheidstournee I van Don Quishocking, 29 september 1976. Foto: onbekend. V.l.n.r. Pieter van Empelen, Jacques Klöters, Anke Groot, George Groot, Fred Florusse

Ik moest vanmorgen denken aan de brede nazitten van Don Quishocking. Je hebt artiesten die na de voorstelling altijd zo snel mogelijk van hun werk naar huis rijden, maar wij behielden toch lang de blijmoedigheid van de amateur. Dat optreden moest niet teveel op werken gaan lijken, vandaar we nog al eens bleven hangen op een zg ‘nazit’.

In het land – in de provincie zeiden we – was er na een voorstelling nog al eens een nazit. Dat hing er van af of de schouwburgdirecteur een gepassioneerde liefhebber van de kunst, de liefde en de wijn was of een tijdschrijvende gemeenteambtenaar. Er waren er bij die elke week bal na hielden. Dan wierpen we ons in het gewoel,op zoek naar een toeschietelijke schone. Veel verder dan wat flirten kwam het meestal niet want we hielden elkaar onderling goed in de gaten. Vooral George Groot was een praktiserend prophylacticus. Hij riep soms keihard over de menigte heen naar een ontvankelijk meisje: "Hij is getrouwd en heeft twee kinderen! Een van vier en een van twee!!"

De mooiste en breedste nazitten hadden we in onze woonplaats Amsterdam. We speelden bijvoorbeeld een maand in theater Tingel Tangel – thans Paul Haenen’s Betty Asfalt Complex, maar toen gepacht door cabaretier Sieto Hoving – en het werd daar iedere avond laat. Er bleven bezoekers hangen, er kwamen vrienden langs. Vaak bleven we de halve nacht zingen en grappen maken.

Henk Albers was zo’n vrolijke vriend. Gehuwd met Nelleke, de oudste vriendin van Anke Groot en een groot fan van Don Quishocking. Een buitengewoon vrolijke man, vol rare streken en malle verhalen die in zijn jonge jaren clown in het circus was geweest, maar nu een succesvolle striptekenaar geworden was. In het blad Pep verschenen vaak pagina’s van zijn hand, meestal een fantasietekening van Lucky Luke met wat bekende bijfiguren. Henk Albers was de enige in Nederland die van Morris zelfstandig Lucky Luke mocht tekenen. Er kwam zelfs een heel blad over deze stripheld en daar moest Henk vol voor aan de bak.

Onlangs sprak ik de tekenaar Dick Matena die hem goed gekend heeft en die beweerde dat dat blad zijn ondergang geworden is. De opdracht was te groot, te kostbaar en te belangrijk voor Henk die veel geld verdiende maar nooit op tijd klaar was met zijn werk en dan weer dronken met een taxi naar Parijs moest om zijn tekeningen in te leveren. Henk hield achter zijn vrolijke kant ook een hele donkere verborgen die hem uiteindelijk fataal is geworden.

Manon Albers heeft eens een boekje gemaakt met herinneringen aan deze kleurrijke maar vaak afwezige vader. Ik kwam het tegen bij het uitpakken der dozen en het kostte me moeite het niet te gaan lezen, ik heb het in de kast gezet naast het werk van Dick Matena.

Ergens in deze grote stapel dozen zal ik een originele prent van Henk tegenkomen op hardboard. Het is een voorstelling van Calamity Jane. Lucky Luke en Jolly Jumper staan er ook op. Ze is ondertekend met: Voor Jacques van Henk Alberts in De oude school, 1973.

Het gebouw waar we onze vrolijke feestjes vierden, was vroeger de Prinsenschool geweest, de lagere school van Henk Albers die ook toen al vaak lang was nagebleven.

De oude School Don Quishocking

De oude school

Door: Cabaretgroep Don Quishocking. Tekst: Willem Wilmink. Muziek; Pieter van Empelen.

Uit de voorstelling: Zand in je badpak, 1973

Don Quishocking op de Jukebox

Luister HIER naar liedjes van Don Quishocking op de Jukebox.


Terug naar Column Jacques Klöters