Hotel van vergeten dagen - Walking Faces - 2009-02-28

Titel	Hotel van vergeten dagen
Producent	Walking Faces
Discipline	mime
Onderwerp	moderne mime, performance, installatietheater
Premièredatum	28 februari 2009
Seizoen	2008/2009
Locatie	Op locatie
Opmerkingen	Locatie: voormalig Han-gebouw, Nijmegen.
Productierecord (Axiell)	Catalogus Theatercollectie

Silhouetten - opening Hotel Vergeten Dagen

Silhouetten - Hotelkamersleutels voor publiek

insta flyer

wringer installatie

neon buizen en jas

ventilatieschacht en kanariepietje

scharnierende ladders

Verhaal

‘Hotel van vergeten dagen’ is een work in progress:

In februari 2009 werkten beeldend kunstenaars Sjoerd Schwibettus en Robert Verwer, Emmy Chau en Art-crumbles samen en werd een eerste onderzoek en bouw van mechanische installaties begonnen. De tastbare expositie en vandaar uit het performance idee, kreeg de titel mee van ‘Hotel van vergeten dagen’ en werd onderdeel van de Art-crumbles manifestatie 6, maart 2009.
De verschillende installaties waren autonoom in de ruimte te bezichtigen; 8 maal werd een performance uitgevoerd en werd het maximum aantal toeschouwers – rond 30 man – in de ruimte en langs de objecten geleid.
Naast de performances was de ruimte en de gebouwde installaties vrij te bezichtigen op de open zaterdagavonden en zondagmiddagen. In totaal werden er voor de expositie Art-Crumbles 6 Nijmegen rond 2200 bezoekers geteld.

Het beginidee en inspiratie was om installaties en apparaten te bouwen vanuit beweging.
De infrastructuur riep een wereld op die aan de stad en – of een hotel deed denken. Ladders, kasten, neon buis structuren, metalen rasters, apparaten als ventilatoren, buizen, draaiende schoepen en geluid en beeld apparatuur welke allen beweging veroorzaken of gelinkt zijn aan bewegingshandelingen. Het geheel liet een zintuiglijke verbondenheid van geluid, beweging en licht, zien, waarin een mens zich gevangen weet.
De bouw van de installaties en de plaatsing ervan vond plaats in een ruimte waarin deze paste:
een ruimte waarin veel ventilatieschachten, schakelkasten, al aanwezig waren en hun oorsprong ontleenden aan verleden functionaliteit: voorziening voor klimaatbeheersing en aanvoer van warmte, transmissie van elektra, gas, water, en communicatie .
De verschillende gebouwde installaties vormden met de gegeven ruimte een samenhang en vormde zo een nieuwe realiteit waarin verleden, heden met elkaar verweven waren. Wat ooit functioneel was, deels ontmanteld en in onbruik, werd ingezet – deels open gezaagd en onderdeel van de nieuwe betekenis.
De titel 'Hotel van vergeten dagen' roept nostalgie op en verstilling van de tijd, en verwijst naar een tredmolen: de herkenbare patronen die zich alsmaar cyclisch herhalen en waarin je je herkent en geborgen of ‘gevangen’ weet in diezelfde - soms zinloze - herhaling.

Beelden-sculpturen
• Neon buis constructies met daarbinnen witte sculpturen van overhemden als ‘ moderne neon droomvangers’.
• Wandelende kast, deze liep als een 'robot' vanuit drijfriemen en op accu aangedreven motor.
• Zoutlandschap waarbij speakers het zout lieten dansen op de live gespeelde contrabas en cello.
• Schoepen met draaiende hangende overhemden in de lucht die elkaar sloegen en associaties opriepen aan mensen.
• Schakelkast met 'Tingueley' achtige armen die heen en weer bewogen en met 4 handen tegelijk applaudisseerden.
• Ladders die aan elkaar scharnierdden en een spel lieten zien met schaduw en lijnen. • Een wringer op blok waaromheen plastic luchtfolie werd gedrapeerd en waarmee knetterend geluid en flikkerend neon licht werd geproduceerd met het draaien, wringen.
• Projectiebeelden die middels motorgestuurde 3hoeksspiegel traag en monumentaal een enorm beeld van een opgenomen gezicht vervormde – uitrekte en de hele ruimte door stuurde.
• Buizen die met ventilatoren tot windorgel werden: de tonen speelden samen met cello en contrabasspel En ook speelde licht en geluid overall een belangrijke rol.

Het verhaal is het verhaal van het 'Hotel van vergeten dagen’.
De route en de infrastructuur van de locatie dicteren het verloop. Het publiek wordt geleid en meegenomen op een reis langs de verschillende installaties en ruimten, waarin zich mensen verbonden met de verschillende apparaten -ruimten en installaties manifesteren.

De voornaamste handelingen baseren zich op de thematiek van de tredmolen: cyclische patronen, waarin de dag herhalingen laten zien, en waarin het ritueel van handelingen steeds heftiger verlangen en angst moet bezweren. Het zijn ritmisch schijnbaar zinloze handelingen die verbonden zijn met aanwezige apparaten en installaties. Het is een lijnenspel in licht en beweging en geluid dat een transformatie laat zien van ordening en chaos, een mechanische werkelijkheid als een fabriek met werkers en machinerie.
Door deze associatieve verbeeldingen, spreekt een verlangen naar veiligheid en geborgenheid. Bij het betreden van de ruimte en de performance werd elke bezoeker een sleutel overhandigd door de 'concierge' van de ruimte, die ook het publiek langs de sculpturen en beelden en acties leidde.

Betrokkenen

De onderstaande personen hebben een (in)directe bijdrage geleverd aan de realisatie van de theaterproductie (in voorkomende gevallen op basis van- of uitgaande van een bestaand werk). Aanvullingen zijn welkom.

Auteurs en makers

NB: Op dit moment worden specificaties (bijv. 'assistent', 'dialogen', 'ontwerp') nog niet meegenomen vanuit de premièredatabase. Deze informatie is op te vragen via de Theatercollectie.

Aan de realisatie van deze productie hebben meegewerkt:

Auteur: Sjoerd Schwibettus

Decor: Rob Verwer
Decor: Emmy Chau
Decor: Sjoerd Schwibettus

Rolverdeling en uitvoerenden

NB: De rolbenamingen zijn veelal direct overgenomen zoals in het originele programmaboekje vermeld, en kunnen zodoende verouderde termen bevatten. Zie ook deze pagina.

Muzikale uitvoering: Tis Marang en Maaike Toirkens