Column Jacques Klöters 22 september 2014
Column Jacques Klöters 22 september 2014
De heilige van mijn dag is de cabaretier Sieto Hoving die vandaag 90 wordt, ik meen althans dat hij nog in leven is, hoewel hij al jaren niet meer in de openbaarheid treedt. Hij was de man van het kleine theatertje Tingel Tangel in Amsterdam – thans Betty Asfalt Complex – waar hij zijn ironische en sarcastische conferences hield in de tijd dat voor de deur de provo’s opgejaagd werden en het Telegraafgebouw bestormd werd.
Tijdssatire bracht hij en fel ook. De burgemeester van Heemstede, ridder van Rappard, zag hem liever niet komen en vaak voelden mensen zich gekwetst als ze hem gehoord hadden. Niet voor lange tenen heette een van zijn programma’s. Er waren drie tenen die pijn deden als je er op stond, vertelde hij: de Geloofs-teen, de Seks-teen en de Oranje-teen.
In een van zijn conferences die me bij gebleven zijn gaf hij en passant een lesje staatsinrichting waar ik nog vaak aan terugdenk als ik in de krant lees dat er in de kamer weer zo’n ruzie gemaakt is. Het is ons personeel, zei Sieto. Er zijn verschillende belangen. Meer wegen? Meer schoolmelk? Verschillen van mening. We zouden daar ruzie over moeten maken om gelijk te krijgen, maar dat laten we over aan personeel dat we daarvoor inhuren, politici die namens ons die ruzie maken totdat ze eruit zijn. Helder en leuk geformuleerd.
De herinnering aan Sieto Hoving is al bij zijn leven vervaagd. Hij is nooit een man geweest voor de televisie. Ja als acteur verscheen hij wel eens in reclames en series. Maar als persoon is hij altijd een weerbarstig type geweest die niet makkelijk aanschoof aan de tafels der wederzijdse bewondering.
Zijn grapjes gingen over de dingen van de dag en zijn uitgewerkt. Er zijn nog wel een paar liedjes die liggen te wachten op herontdekking.
Als iemand van jullie Sieto kent, zeg hem dat ik hem waardeer en van harte feliciteer.
Links: Sieto en Marijke Hoving in Zonder vijgeblad, 1959. Foto: Inez van 't Hof. Rechts: v.l.n.r. Conny Stuart, Paul Deen, Sieto Hoving, Marijke Hoving in Gay, gay sixties, 1961. Foto: Lemaire en Wennink/MAI. Collectie TIN.
Links: Maria de Booy, Sieto Hoving, Paul Deen en Marijke Hoving in Je blijft lachen. Foto: Lemaire en Wennink/MAI. Rechts: Sieto en Marijke Hoving in Jij en ik, 1976. Foto: Jaap Pieper. Collectie TIN.
Terug naar Column Jacques Klöters