Herinnneringen aan de reünie van oud-medewerkers van HNB in 2011
Door : Dhian Siang Lie.
Het 50 jarige jubileum van HNB en de uitnodiging om dit heugelijke feit gezamenlijk te vieren in een reünie met het gezelschap, heeft heel wat losgemaakt bij de oud-dansers en diverse oud-medewerkers. Op de (besloten) Facebook groepspagina die we hadden ingericht om het leggen van contacten vooraf wat te vergemakkelijken, schreef ik de volgende mijmeringen:
Een reünie van oud-medewerkers ter gelegenheid van zijn 50-jarige bestaan van Het Nationale Ballet, 2011
Dat was een aangename verrassing voor me, het bericht, eind december 2010, dat er een reünie komt voor dansers (en oud medewerkers?). Ik interpreteerde dat meteen als het besef dat de hoge kwaliteit van het gezelschap nu op een of andere manier toch mede berust op de inspanningen van al die mensen van vroeger! De officiële uitnodiging die een tijd later kwam, maakte duidelijk dat het Bestuur van HNB er ook zo over denkt. Wat een eer dat ik 25 jaar deel heb mogen uitmaken van dit klassieke balletgezelschap.
Ik moet bekennen dat ik een tijdje ‘klassiek ballet moe’ ben geweest, na mijn vertrek bij HNB; ik ontdekte namelijk een hele grote danswereld buiten dat wat ik kende uit het Muziektheater, om over de andere theater- en muziekdisciplines, maar te zwijgen. Allemaal kunstuitingen met hun eigen aardigheden, maar allen met eenzelfde doel om een boodschap, een gevoel of een gedachte die er toe doet met een publiek te willen delen. En met een aantal van die disciplines heb ik in mijn werk en jaren na HNB, soms intiem kennis kunnen maken, waardoor het ballet dat ik al zo goed kende, niet meer de intense aandacht kreeg als voorheen.
Door mijn afscheid van mijn werkende leven in de cultuur en vertrek uit Nederland, met maar een beperkte inboedel, werd ik genoodzaakt de herinneringen te selecteren die ik wel en niet mee zou nemen naar mijn nieuwe woonland Mexico en zo kwam Het Nationale Ballet weer hoog op de lijst te staan.
Nadenkend over mijn verleden, over wie mijn pad hebben gekruist en wie en wat als ‘wegwijzer’ hebben gediend om uiteindelijk te komen waar ik nu ben, blijken mijn 25 jaren in dienst van Het Nationale Ballet veel meer dan gewoon een lange tijd. Ik ben er volwassen geworden en het heeft me verder gevormd, mijn latere denken voor een deel bepaald, me gestimuleerd én me kansen gegeven. Ik leerde waar en hoe creatieve ideeën ontstaan en worden vorm gegeven. Ik leerde welke intense bewegingskracht dansers ontwikkelen om deze met een publiek te kunnen communiceren en hoe artiesten denken. Ik leerde hoe daarbij organisatorisch en facilitair te helpen, zodanig dat de creativiteit of de uitvoering de gewenste artistieke hoogte kon bereiken. Ik leerde dus precies dat waarmee ik de laatste 15 jaar van mijn werkende leven mijn boterham heb kunnen verdienen.
Ik heb dus veel aan HNB te danken, dat wil zeggen aan de mensen met wie ik heb mogen samenwerken: grote (en soms iets minder grote) creatieve persoonlijkheden, zowel op het gebied van de dans-, muziek als de beeldende kunst, en geweldig uitvoerende kunstenaars, die desnoods steeds weer tot de bodem van hun kunnen gaan om hun danskunst of de onontbeerlijke muzikale begeleiding tot inspiratie te maken.
Wat heb ik verder niet te danken aan die verschillende beroepsbeoefenaars, die doorgaans afgedaan worden met de verzamelnaam: de niet-dansers? Voor het werk dat zij steeds weer ‘achter de schermen’ verrichten, maar zonder wiens gezamenlijke inzet het beste artistieke idee voor het publiek slechts een idee blijft. Bewondering voor hun inventiviteit en soms ook vasthoudendheid waardoor ook in moeilijke en ongebruikelijke omstandigheden een productie kon doorgaan, de administratie en interne organisatie inzichtelijk en dienstig bleef, publiek, bestuurders en subsidiegevers, juist geïnformeerd werden en uiteindelijk de voorstellingen voldoende bezoekers trokken. Van allen heb ik iets meegenomen dat bruikbaar bleek voor mijn verdere leven, soms juist ook omdat ik het wel eens niet eens was met hoe de dingen toen gebeurden.
De aangekondigde reünie betekent voor mij dus meer dan alleen het weerzien van oud geworden oud-collega’s en wellicht schrikken van wat de jaren met ze gedaan hebben of juist zeggen hoe goed men er nog uitziet. Velen wil ik echt spreken en ze vertellen hoe ze hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van mijn leven na HNB en horen wat hun jaren bij het gezelschap voor hen betekent hebben. Waar zijn zij uitgekomen, dankzij of juist ondanks Het Nationale Ballet? Is het ook niet heerlijk om een van de vele anekdotes aan te kunnen halen, grote en kleine gebeurtenissen te memoreren, maar die wel nog steeds de gevoelens bepalen omtrent de mensen,de activiteiten en het gezelschap, dat nu 50 jaar is en dat ik nog steeds het mijne mag noemen?
Over de auteur
Dhian Siang Lie was in dienst van Het Nationale Ballet als danser van 1966 t/m 1970 en daarna in diverse organisatorische functies van 1971 t/m 1991. Het tussenliggende seizoen 1970/1971 heeft hij op voorspraak van HNB en met een beurs van het toenmalige ministerie CRM een jaar mogen studeren aan het toenmalige ‘The London Opera Centre’, het opleidingsinstituut van The Royal Opera House, Covent Garden).