Column Jacques Klöters 9 april 2015

Ik moest vanmorgen denken aan de zangeres die overleed terwijl ik haar interviewde. Het ging net zo goed. We zaten in haar zonnige kamer in een Sliedrechts bejaardenhuis. Gezellig samen op de gecapitonneerde bank met uitzicht over het brede water daar. Alles lampenkapjes, geborduurde hondjes en gehaakte kleedjes. Voor haar een kopje thee, voor mij een glaasje water. Wilt u er een rumboon bij?

Ja Jeanne Horsten had een leuke carrière gehad, eerst als zangduo met haar zuster, later ging ze alleen verder als beschaafde soubrette in goede gelegenheden als Pschorr en Milles Colonnes. Haar echtgenoot heette Henri Theunisse en die begeleidde haar op de piano. Ze maakte hem altijd een beetje belachelijk op het toneel en dat vonden de mensen leuk.

Ik ben van ver gekomen hoor meneer, want ik heb me op moet werken uit het café-chantant milieu naar die chique gelegenheden. Ik ontwikkelde me tot causeuse, imitatrice en zangeres, kortom een liedje en een praatje. Vind u het hier ook zo warm?

Mijn man is natuurlijk heel belangrijk voor me geweest want hij schreef prachtige liedjes voor me. Kent u Breng eens een zonnetje onder de mensen? Is van mijn man. Ik heb een huis met een tuintje gehuurd? Idem dito met een sterretje. Ja hij kon er wat van. En eh...Als de zon schijnt door de ruiten, is mijn zolderkamertje een paradijs. Ach zou u dat raam even voor mij open kunnen zetten, ik vind het nogal benauwd hier.

Vind u het raar als ik zeg dat ik nooit van u gehoord had? Die liedjes ken ik wel, maar uw naam is toch niet zo in de herinnering blijven hangen als die van anderen uit uw tijd. Heeft u geen platen gemaakt? O ja in Londen bij Columbia met een Engels orkest. Wanneer zal het zijn geweest, rond 1930 denk ik. Als ik een hoge noot zong moest ik een stapje achteruit doen. Het waren elektrische opnamen weet ik nog. De studio was een klein kamertje en als de lift ging, moest er opgehouden worden. We namen 12 liedjes op in drie dagen. Die thee smaakt me niks, ach doet u me een plezier en haalt u even wat water voor me uit het keukentje. Ik voel me niet erg lekker.

Wilt u dat ik een andere keer terugkom? Nee, het gaat wel, maar het is een warme dag en dan krijg ik het wel eens benauwd. Weet u Columbia koppelde mij aan Louis Noiret. Wilde dat wij duetten zouden zingen want ze waren het Duo Hofmann kwijt, kent u die? Ach die hadden zo'n groot succes, nou dat kon het The Happy Duet met Jeanne Horsten en Louis Noiret niet zeggen, we hebben heel wat opgenomen maar onze platen deden helemaal niets. Kwam door de crisis die net begon. De mensen hadden geen geld meer voor platen.

Tot wanneer bent u eigenlijk blijven zingen? Tot de oorlog. Om te kunnen werken moest je je aanmelden bij de Kultuurkamer en daar had ik geen zin in, dus in de oorlog heb ik niet gewerkt. Mijn man wel. En na de oorlog, ja toen was de muziek heel anders geworden, toen kwam ik er niet meer aan te pas.

Ondertussen was Jeanne Horsten krijtbleek was geworden. Ik word nu wel een beetje moe zei ze en zakte in elkaar. Die gaat nu dood, dacht ik en zette mijn bandrecorder uit. Ze kon nauwelijks adem halen. Ik legde het oude dametje op de grond, drukte op de alarmknop in het toilet, probeerde haar bij haar positieven te houden en daar kwam de brancard al, de beademingsapparatuur en weg was ze, naar de ziekenboeg. Ik bleef alleen achter in haar kamer, keek een beetje verdwaasd om me heen en vertrok.

Jeanne Horsten stierf 8 jaar later op 92 jarige leeftijd. Ik had haar nooit meer gesproken, ik durfde niet meer.