Curaçao

Vice Versa Curaçao

In 1953 richten Shell-employees op Curaçao de Nederlandstalige amateurvereniging Toneelvereniging Emmastad op. Uitgezonden Sticusa regisseurs zoals Paul Storm zoeken ook contact met spelers van Curaçaose afkomst. Schrijfster en vertaalster May Henriquez is actief bij Sticusa’s zusterorganisatie Cultureel Centrum Curaçao (CCC) en vertaalt en bewerkt beroemde toneelteksten in Papiamento. Zo begint de ontvoogding van het Curaçaose theater. In 1967 wordt Toneelgroep Thalia opgericht, waarin naast May Henriquez o.a. Rina Penso en Bunchi Römer actief zijn. In 1968 volgt een eigen schouwburg Centro Pro Arte. Vanuit het volkstheater beleeft Eligio Melfor met Dushi Corsow in 1968 een eerste hoogtepunt. Het werk van Melfor plaveit de weg voor het brede publiek naar Centro Pro Arte.

Eigen vorm

Als op 30 mei 1969 een revolte uitbreekt in Willemstad, groeit ook in het theaterleven de drang om tot een eigen vorm van theater te komen. Pacheco Domacassé en zijn groep Nos Kausa brengen in 1971 het stuk Tula,geregisseerd door Tone Brulin. Vanaf eind jaren zeventig komt de eerste lichting theatermakers die een beroepsopleiding hebben gevolgd terug naar Curaçao en gaan daar het theaterlandschap bepalen: Laura Quast, Gibi Bacilio, maar ook Felix de Rooy en Norman de Palm met hun Illushion Kosmiko.

Komedie

Met de sluiting van de Shell in 1985 en de economische neergang, raakt ook de ontwikkeling van het theaterleven in het nauw. Pas begin van de 21e eeuw ontstaat er weer een lokale dynamiek: Etta Andreae draagt daar aan bij met haar jeugdtheaterschool. Norman de Palm begint in 2003 Teatro Luna Blou en later de jeugdtheaterwerkplaats La Tentashon. Dit geeft makers als Albert Schoobaar, Giovanni Abath en John Freddy Montoya de kans om gevoelige thema’s op innovatieve wijze aan de orde te stellen. De Palm werkt ook samen met Eligio Melfor en Anthony Jamanika zodat komedie een vanzelfsprekend onderdeel blijft vormen van de theatercultuur in Curaçao.