Peter Maxwell Davies
| Naam | Peter Maxwell Davies |
|---|---|
| Geboortedatum | 8 september 1934 |
| Geboorteplaats | Salford, Greater Manchester |
| Overlijdensdatum | 14 maart 2016 |
| Overlijdensplaats | Hoy, Orkney Schotland |
| Beroep | Componist |
| Discipline | Muziektheater |
| Trefwoorden | Opera |
| Website | |
| Externe databases: | |
| IMDb | |
| VIAF |
Biografie
Peter Maxwell Davies (1934-2016) as een Engelse componist en dirigent. In 1987 werd hij geridderd en wordt sindsdien aangeduid als Sir Peter Maxwell Davies. Toen hij 8 was begon hij met pianolessen. Daarnaast leerde hij zichzelf componeren, deels door boeken, deels door alle muziek die hij te pakken kreeg grondig te analyseren. Op jonge leeftijd was hij al bekend met een groot deel van het repertoire voor piano, kamer- en orkestmuziek. Dit heeft altijd grote invloed gehad op zijn eigen composities.[1]
Na zijn studie aan de Leigh Boys Grammar School, waar hij zichzelf verder specialiseerde in muziek, ging Davies verder studeren aan de Universiteit van Manchester en de Royal Manchester College of Music (later veranderd in Royal Northern College of Music).[1] In deze tijd vormde hij samen met Alexander Goehr, Harrison Birtwistle, John Ogdon en Elgar Howarth de New Music Manchester Group. Deze groep studenten was erg geïnteresseerd in de werken van Stravinksi, Schönberg, Berg en Webern en vele andere componisten uit Europa. Davies schreef zijn eerste werken voor leden uit deze groep, namelijk zijn Trompet Sonata (1955) voor Howarth en de Vijf kleine stukken voor piano (1956) voor Ogdon.[2]
In 1956 Davies begon voor het eerst aan het libretto voor de opera Taverner. In 1957 werd hem een beurs aangeboden door de Italiaanse overheid om in Rome bij Goffredo Petrassi te studeren.[1] Ondertussen kreeg Davies steeds meer bekendheid als componist en werden werken van hem op verschillende festivals voor nieuwe muziek uitgevoerd. In 1959 kreeg hij een aanstelling als muzikaal directeur aan de Cirencester Grammer School. Naar eigen zeggen nam hij alleen deze baan om brood op de plan te krijgen, maar zo kreeg hij wel grote invloed op het muziekonderwijs in Engeland.[3]
In 1962 verliet hij Cirencester en kreeg hij een Harkness beurs.[1] Dit maakte het mogelijk dat Davies verder kon studeren aan de Princeton Universiteit bij Earl Kim, Roger Sessions en Milton Babbit. Daarnaast had hij de tijd om zich volledig op het componeren te focussen en ging hij dus verder met zijn opera Taverner. In 1964, toen Davies terugkeerde naar Engeland, werd hij beschouwd als een koploper van de nieuwe generatie Engelse componisten.[1] In 1966 was Davies huiscomponist en leraar van de Universiteit van Adelaide, Australië.[2]
In 1967 vormden Harrison Birtwistle en Davies samen de groep The Pierrot Players (De Pierrot Spelers). Deze groep was qua bezetting maar ook qua repertoire beïnvloed door Arnold Schönbergs werk Pierrot Lunaire.[3] In 1968 ging de opera Taverner voor het eerst in première door deze groep. Doordat deze opera een openlijke parodie was op de muziek van John Taverner, zorgde het werk voor nogal veel ophef onder het publiek.[1] Doordat Davies en Birtwistle twee hele verschillende artistieke visies hadden, gingen de Pierrot Players in 1970 uit elkaar, om direct opnieuw te beginnen onder de naam Fires of London (Vuren van Londen). Deze keer stond de groep alleen onder leiding van Davies. Sindsdien schrijft Davies vele composities voor dit ensemble.[3]
In 1974 vestigde Davies zich definitief in Rackwick, op het eiland Hoy in Orkney-eilanden. Deze plek beïnvloed zijn muziek zeer.[2] De natuur en kalmte maakte grote indruk op Davies, maar ook de cultuur en tradities. In 1977 richtte Davies het St. Magnus Festival op, waar hij (nog steeds) veel nieuwe werken laat horen en zien, zowel van hemzelf als van andere artiesten. Tijdens deze periode kreeg ook de buitenwereld steeds meer interesse in Davies. Hij kreeg meerdere belangrijke opdrachten voor composities en ook zijn oudere werken kregen meer bekendheid.[1]
In 1979 kreeg Davies de positie van artistiek directeur aan de Dartington Summer School aangeboden, die hij accepteerde. Hij gaf daar dan al geruime tijd les. In 1980 richtte hij een zomercursus op in Hoy (Orkney) voor jonge componisten. In 1985 werd hij componist in residence van het Scottisch Chamber Orchestra, waar hij de tien Strathclyde Concerten (1987-1998) voor schreef. Later accepteerde hij een plek als componist-dirigent van het[BBC Philharmonic Orchestra en het Royal Philharmonic Orchestra.[3]
In 1996 richtte hij de site MaxOpus op, een van de eerste sites waarop je klassieke muziek kon downloaden. In 2002 kreeg hij de opdracht van het platenlabel Naxos om tien strijkkwartetten te schrijven, de 'Naxos Kwartetten'.[4]
In 1981 werd Davies Commandeur in de Orde van het Britse Rijk (CBE) en in 1987 werd hij geridderd. In 1997 werd hij directeur van The Society for the Promotion of New Music (het gezelschap voor de promotie van nieuwe muziek). In 2004 werd hij voor 10 jaar aangesteld als Master of the Queen’s Music. Daarnaast heeft hij meerdere eredoctoraten van verschillende universiteiten.[3]
Theater CV
Peter Maxwell Davies heeft bijgedragen aan 17 productie(s).
Peter Maxwell Davies heeft gewerkt in de volgende functies:
- Auteur (schrijver libretto, scenario) - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
- Muziek - Zie lijst (A-Z) of lijst (datum)
Het gehele overzicht van voorstellingen waaraan Peter Maxwell Davies heeft meegewerkt, voor zover geregistreerd in de Theaterencyclopedie:
NB: Bij de carrièreoverzichten zijn de voorstellingen gekoppeld aan de premièredatum. Het kan echter voorkomen dat personen niet aan de première meewerkten, maar pas later bij de voorstelling betrokken raakten.
Muziek
De muziek van Sir Peter Maxwell Davies is zeer divers. Hij heeft voor veel verschillende instrumenten geschreven, maar ook in veel verschillende genres. Zo heeft hij onder andere meerdere symfonieën en solo concerten geschreven, maar ook opera’s, ballet, film muziek, koorwerken en kamermuziek. Davies heeft stukken geschreven voor grote symfonie orkesten, maar ook voor kleinere ensembles en solo instrumenten.
De muziek van Davies is sterk beïnvloed door werken van Berg, Bartok, Webern en Schönberg, maar ook door Beethoven, Mozart en Schubert. Davies heeft vaak deelgenomen aan de Darmstädter Ferienkurse, een zomercursus voor nieuwe muziek in het Duitse plaatsje Darmstadt. De muziek waarmee hij daar in contact kwam had ook grote invloed op zijn composities.[5]
1950-1960
Zijn eerste werken (De Trompet Sonata en de Vijf kleine stukken voor piano) werden niet goed ontvangen in Engelan]. Dit land had rond 1955 niet veel met ‘nieuwe muziek’. Het publiek was meer gecharmeerd van de muziek van Vaughan Williams of Benjamin Britten. Davies reageerde tegen deze behoudendheid in zijn eerste artikel in 1956. Hierin pleitte hij voor meer nadruk op het analyseren van werken en op het aanleren van goede compositie technieken op de Britse muziekscholen en conservatoria. Davies zegt in zijn artikel dat alleen door goede basistechnieken een componist zeker kan zijn dat zijn werk origineel is. Naar aanleiding van dit artikel en andere uitspraken werd Davies in het begin van zijn carrière als een enfant-terrible van de Engelse muziek gezien.[1]
Tijdens zijn studie met Petrassi in 1957 ontwikkelde Davies zijn eigen compositie stijl. Petrassi leerde hem een groot spectrum van stijlen, van traditioneel tot avant-garde. Onder leiding van hem maakte Davies het orkestwerk Prolation (1958) en een stuk voor een groot blaasensemble, St. Michael (1957) af. In beide composities wordt gebruik gemaakt van serialisme, een techniek die hij had geleerd bij Petrassi.[3]
Daarnaast kreeg hij grote interesse in kerkmuziek uit de Engelse Renaissance. In zijn tijd in Rome ging Davies vaak naar missen om bijvoorbeeld naar muziek van Palestrina te luisteren. Ook deze invloed is terug te horen in zijn muziek. Zo gebruikt Davies vaak gregoriaanse melodieën als basis voor zijn eigen composities. Daarnaast was hij erg geïnspireerd door verschillende werken van Monteverdi, waardoor hij meer expressiviteit in zijn werken toevoegde. Zijn werken werden ook meer geordend en hechter georganiseerd. Door bijvoorbeeld een motief of idee vaker te gebruiken binnen één werk, kregen verschillende onderdelen van dat werk meer verband met elkaar.[6],[1]
In de tijd dat hij les gaf op de Cirencester Grammer School, paste hij zijn composities zo aan dat ze te spelen waren voor zijn leerlingen. Zijn eerste publicaties waren te ingewikkeld om te spelen en om te begrijpen door de studenten. Sommige stukken die hij in die periode schreef (onder andere O Magnum Mysterium (1962) en Five Klee Pictures (1959/76), zijn nog steeds onderdeel van het repertoire voor scholen. Daarnaast arrangeerde hij veel werken van onder andere Byrd, Tallis, Couperin en Jeremiah Clarke voor zijn leerlingen.[2]
1960-1970
Toen hij in 1962 studeerde aan de Princeton Universiteit schreef hij zijn opera Taverner verder af. Deze opera gaat over het leven van John Taverner, een componist uit de Engelse Renaissance. Hij had al een aantal kleinere werken met thema’s uit de opera uitgegeven, zoals de Eerste en Tweede Fantasia on an In Nomine of John Taverner (1962 en 1964).[3] De opera was eindelijk af in 1968, maar in 1970 ging een deel van het werk verloren door een brand in het huis van Davies, waardoor een groot deel opnieuw gecomponeerd moest worden. In 1972 ging het werk voor de tweede keer in première in Convent Garden.[2]
In 1966, toen Davies professor was van de Adelaide Universiteit in Australië, componeerde hij het werk The Shepherd’s Calender (1965), in opdracht van UNESCO. Dit werk bevat veel fragmenten van verschillende werken van Monteverdi. Meer invloed van deze componist is terug te horen in The Leopardi Fragments(1962).[3]
Bij terugkomst naar Engeland richtte hij samen met Birtwistle de groep The Pierrot Players op, waar hij zoals gezegd veel muziek voor componeerde. Het debuut van de groep was op 30 mei 1967 in de Queen Elizabeth Hall in Londen.[2] Birtwistle was erg geïnteresseerd in muziek theater en dat enthousiasme bracht hij over op Davies. Veel werken voor deze groep hebben een groot theatraal aspect, bijvoorbeeld de werken Eight Songs for a Mad King (1969) en Vesalli Icones (1969).[7] Deze werken werden aan de ene kant veracht door het publiek, maar aan de andere kant met open armen ontvangen. Davies kreeg hele andere ideeën over de groep dan Birtwistle, en de twee gingen uit elkaar. Hierna heette de groep Fires of London. Davies ging door met componeren voor het ensemble, zowel solo composities en muziek theater, als arrangementen van andere composities door bijvoorbeeld Purcell, Bach, Wagner en vele anderen.[6],[1]
In dezelfde periode als het opstarten van The Pierrot Players, componeerde Davies een aantal van meest dramatische stukken. Deze composities zijn somber en donker, zoals het werk Revelation and Fall (1966) (waar Davies teksten van de dichter Trakl voor gebruikte) , het werk Ecce Manus tradentis (1969)(wat verteld over het verraad van Judas en de compositie Missa super l’homme armé (1971)(gebaseerd op de eeuwenoude melodie L’homme armé].[2]
1970-1980
In 1969 maakte hij een van zijn grootste orkestwerken af, Worldes Blis (1969) (gebaseerd op een 13e eeuwse monodie). In dit werk probeerde Davies zijn verschillende compositie stijlen met elkaar te verweven, zodat ze een geheel konden vormen.[2],[8] Dit lukte hem pas toen hij zich had gevestigd in Orkney in 1974. Zijn werken beginnen dan meer continuïteit en rust te tonen.[6],[1] Dit had ook te maken met de vriendschap met de schrijver en dichter George Mackay Brown. Davies heeft veel gedichten van Brown op muziek gezet. Hierdoor kreeg hij ook interesse in de mythes van Orkney, namelijk de verhalen over Magnus Erlendson en Storm Kolson. Vooral over St. Magnus heeft Davies meerdere composities geschreven, zoals Hymn to Saint Magnus (1972)en de opera The Martyrdom of St. Magnus (1976). Deze laatste compositie ging in première op het St. Magnus Festival, een festival dat Davies zelf had opgezet in 1977. Het festival was en is bedoelt om jonge internationale muzikanten, schrijvers en artiesten te introduceren in Orkney.[1]
In 1976 ging Davies zijn eerste symfonie in première.[2] Ondertussen was Davies een bekende componist en vele opdrachten van verschillende grote orkesten kwamen binnen. Zo schreef hij composities voor onder andere de BBC Philharmonic, de Royal Schottisch National Orchestra, de Boston Symphony Orchestra, de Royal Philharmonic en de Scottisch Chamber Orchestra. Van dit laatste orkest is Davies componist in residence en speciaal voor hen schreef hij de tien Strathclyde Concerten (1987-1996). In totaal heeft Davies acht symfonieën geschreven, met invloeden van onder andere Beethoven, Mahler en Sybelius.[3]
Naast al deze serieuze werken, componeerde Davies ook voor kinderen. Voorbeelden zijn de werken The Two Fiddlers(1978), The Rainbow (1981) en Cinderella (1980). Daarnaast heeft hij ook meerdere liederen cyclussen geschreven voor kinderkoren, zoals The Songs of Hoy (1982) en Kirkwall Shopping Songs (1979). De werken voor kinderen zijn naast serieuze composities ook lichtvoetig en humorvol.[2]
1980-nu
In de jaren tachtig werd Davies ook bekend bij het grote publiek. In 1980 schreef hij de opera The Lighthouse (1979), een van zijn meest populaire opera’s tot nu toe. In 1987 maakte hij het zeer uitgebreide werk Resurrection (1987) na 20 jaar af, samen met librettist David Pountney. Het werk bevat naast een klassiek orkest ook een rock band.[3] In 2002 begon hij met een reeks strijkkwartetten voor het Maggini String Kwartet, in samenwerking met het platenlabel Naxos (de [[Naxos Kwartetten). Daarnaast heeft Davies nog een aantal lichtere opera’s en miniaturen geschreven, zoals An Orkney Wedding (1984) en Lullabye for Lucy (1981). Het piano stuk Farewell to Stromness (1980) heeft in Engeland in de Classic FM Hall of Fame gestaan, en is nog steeds een van zijn populairste stukken.[2]
Ook in de 20e en 21e eeuw is Davies nog steeds een actieve componist. In 2008 ging het koorwerk Hymn to the Spirit of Fire in première in het Liverpool Metropolitan Cathredral, opgedragen aan sir Paul McCartney. Op dit moment is hij samen met David Pountney een opera aan het schrijven voor de Julliard School in New York en de Royal Academy of Music in London, die in première moet gaan in 2011.[2]
Politiek
Sir Peter Davies Maxwell is een actief milieuactivist. Toen de Engelse overheid plannen had om uranium te gaan delven in Orkney, schreef hij als protest de compositie The Yellow Cake Review(1980). Het werk is een reeks cabaret liederen en recitatieven, die zowel door een man als een vrouw gezongen kunnen worden. De 'Yellow Cake' verwijst naar de populaire naam van uranium. In de compositie zit ook het beroemde pianostuk Farewell to Stromness.[9]
Bronnen
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 Paul Griffiths,'Peter Maxwell Davies' Robson Books 1982
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 Life & Career - Sir Peter Maxwell Davies
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 3,9 John Warnaby 'Davies, Peter Maxwell', Grove Music Online, 2003
- ↑ Site Naxos
- ↑ Richard McGregor, 'Perspectives on Peter Maxwell Davies', Ashgate, 1988
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Richard McGregor,'Perspectives on Peter Maxwell Davies', Ashgate, 1988
- ↑ Robert P. Morgan, 'Twentieth-century music', W.W. Norton&Company, 1991
- ↑ Paul Griffiths, 'Modern Music and after', Oxford University Press, 1995
- ↑ Work details - Sir Peter Maxwell Davies