Mary Dresselhuys: Biografie - Eerbetoon

Uit TheaterEncyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken

Logo eenlevenlangtheater2.jpg

Mary Dresselhuys. Foto: Godfried de Groot. Collectie TIN.


Eenlevenlangtheater Mary Dresselhuys:

Eerbetoon

Ondanks het feit dat in 1992 een toneelprijs naar haar is vernoemd, is Mary Dresselhuys zelf lange tijd verschoond gebleven van toneelonderscheidingen. Pas in 1978 ontvangt de actrice - voor haar aandeel in Herfst in Riga - de Theo d'Or, de toneelprijs voor de beste vrouwelijke dragende rol. De reden dat deze onderscheiding haar naar eigen zeggen 'tamelijk laat' toekomt is gelegen in het feit dat door de jury lange tijd wordt vastgehouden aan de eis dat in een seizoen drie nieuwe rollen gespeeld moeten worden. Omdat Dresselhuys herhaaldelijk te zien is in kassuccessen met ontelbare speelbeurten, haalt ze het aantal van drie nieuwe rollen niet. Maar als de statuten behorende bij de Theo d'Or gewijzigd worden, is de erkenning eindelijk daar.

In 1992 eert de VSCD (Vereniging voor Schouwburg- en Concertgebouwdirecties) Mary met de prestigieuze VSCD Oeuvreprijs. Het jaar erna begint ze met de tournee van Koningin Moeder. Het zal haar laatste reguliere toneelproductie blijken te zijn. In 1997 staat ze alleen nog op het toneel om samen met Paul Haenen haar toneelmemoires te delen met het publiek. Daarna laat ze het acteren voor wat het is, omdat ze de bijbehorende 'spanning, onzekerheid en verantwoordelijkheid' niet meer aan denkt te kunnen.

Wel blijft ze een enthousiast bezoeker van alle mogelijke voorstellingen. In deze hoedanigheid bezoekt Mary Dresselhuys op 16 mei 2004 de voorstelling van Licht in de ogen, met Annet Nieuwenhuijzen en Hans Croiset. Drie dagen later, op woensdag 19 mei, overlijdt ze in haar slaap.

De 97-jarige koningin van de komedie wordt in verschillende media uitgebreid herdacht. Paul Haenen neemt op openhartige wijze afscheid van een actrice en vriendin: "Mary Dresselhuys liet nooit over zich lopen. Zij bepaalde wat, hoe en met wie ze iets ging spelen. Als een regisseur tijdens de repetitieperiode andere gedachten had over de vrouw die zij moets uitbeelden dan zij, kon hij vertrekken. Als het decor haar niet beviel moet het aangepast worden. Ze was overtuigd van haar gelijk. En terecht." (Algemeen Dagblad, 21 mei 2004)

Loek Zonneveld omschrijft Dresselhuys als "rascomédienne, koningin van de timing, meesteres van de twinkelende oogopslag, kampioen van een jaloersmakende tekstbehandeling." (De Groene Amsterdammer, 29 mei 2004).

Henk van Gelder roemt in zijn necrologie de fabelachtige techniek "(...) transparant, vergankelijk, maar tegelijk laconiek en doortastend." (NRC Handelsblad, 19 mei 2004).

En Marian Buijs kiest de volgende woorden: "In haar verschijning combineerde ze een meisjesachtige charme met ironie en onverzettelijkheid. Rebels, een Pippi Langkous van tachtig. Dat maakte haar tot een magnetiserende persoonlijkheid op het toneel. Bij elke rol begon ze als het ware een nieuw leven, misschien gaf ze zichzelf daardoor geen kans oud te worden. Altijd speelde ze vrouwen die jonger waren dan zijzelf. Met handen die als vlinders door de lucht fladderden, een stem met onvoorspelbare uithalen. Ze leek gewichtloos, onder haar voeten heeft nooit een toneelplank gekraakt." (de Volkskrant, 21 mei 2004)

In het gerenoveerde DeLaMar theater, dat op 28 november 2010 heropende in Amsterdam, is een theaterzaal naar haar vernoemd. De Mary Dresselhuys Zaal biedt plaats aan 601 bezoekers.

In Berkel en Rodenrijs is een Mary Dresselhuysweg en in Rijen een Mary Dresselhuystraat.