Mary Dresselhuys: Biografie - De kern van komedie
Eenlevenlangtheater Mary Dresselhuys:
- Homepage Eenlevenlangtheater Mary Dresselhuys
- Biografie
- Repertoire
- Audio
- Video
- Volgens Mary Dresselhuys
- Volgens anderen
- Colofon
De kern van komedie
Vanaf 1950 werkt Mary Dresselhuys voor de Nederlandse Comedie en daar groeit ze uit tot 's lands eerste comédienne. De kern van het komediespelen heeft de actrice al veel eerder te pakken.
"Voor de oorlog speelden we voornamelijk oppervlakkige society-komedies die waren opgebouwd volgens het geijkte patroon: in de eerste acte een exposé, in de tweede een crisis en in de derde acte liep alles goed af. Net als in de films van Greta Garbo en John Gilbert werd het happy end bezegeld door een kus, waarna het eeuwige geluk was aangebroken en het publiek tevreden huiswaarts keerde. Meestal waren die stukken slecht geschreven, maar door te woekeren met de tekst en gebruik te maken van je eigen persoonlijkheid deden we alsof er achter al die onzin nog iets anders zat. Wanneer twee van die bluf-mensen tijdens de thee converseerden over tennis, wekten we de indruk dat tussen de regels door een liefdesverklaring werd afgelegd. Achteraf denk ik dat dergelijke suggesties, zeg maar het zoeken naar de achtergronden van menselijke gedragingen, misschien wel de essentie vormen van komedie spelen." (NRC Handelsblad, 27 december 1986)
Bij de Nederlandse Comedie treft Dresselhuys vaak acteurs als Han Bentz van den Berg, Ko van Dijk, Guus Hermus, Guus Oster en Joan Remmelts naast zich op het toneel. En de stukken waarin ze te zien is, blijken meestentijds een groot publiek te trekken, zoals Nina, De repetitie of de liefde gestraft en De man, de vrouw en de moord.
"Veel mensen komen af op mijn voorstellingen, maar er zijn er net zoveel die mij walgelijk vinden, die zich aan mijn maniertjes ergeren en mijn stem niet kunnen pruimen. Van de afkeer die ik hier en daar wek heb ik wel eens last gehad; daar heb je haar weer met haar toontjes, stond er soms in de krant. Blijkbaar beseft men niet dat die stem aan me vast zit, dat het hier goed beschouwd gaat om een gebrek waar je niet mee spotten mag." (NRC Handelsblad, 27 december 1986)
Hoofdrollen in semi-klassieke stukken en tragedies worden bij de Nederlandse Comedie hoofdzakelijk gespeeld door Ank van der Moer en Ellen Vogel, iets wat Mary Dresselhuys in de jaren zestig zodanig opbreekt dat ze het gezelschap besluit te verlaten. Na een tijdje uitgeleend te zijn geweest aan toneelgroep Ensemble keert Dresselhuys de Nederlandse Comedie definitief de rug toe in 1967. Ze ontkomt op deze manier aan de Aktie Tomaat, die in 1969 losbarst en met name de Nederlandse Comedie hard treft.
Dresselhuys begint aan een rijke tweede jeugd in de vrije sector en ze belandt op haar 64ste zelfs in En nu naar bed, een musical van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink. Ze zal in 1987 tijdens Het gala van de eeuw, een televisieprogramma dat ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van het Koninklijk Theater Carré wordt gemaakt, toegeven dat het niet haar meest gelukkige tijd in het theater is geweest. Op muziek van Ramses Shaffy zingt-zegt ze de volgende zelfgeschreven tekst:
Ik voel me in een musical zo eenzaam
Ik ben in welk toneelstuk ook zo eenzaam nooit geweest
En iedereen was hartelijk en behulpzaam
Wat mist een musical voor een acteur: Hart? Geest?
Je speelt een sketch en whap een andere scène
Je zegt: Ik heb geen overgang, wie ben ik nou ineens
Zij roepen: Dat is juist leuk, je moet niet zoveel denken
Want kijk, daar is 't ballet en klaar is Kees
Jij doet er niet zo toe, jij hebt maar tekst
Alles met zang, muziek en dans gaat altijd voor
250 Avonden een musical, ik had het niet graag gemist
Maar ik ga d'r niet in door.