Erik Vos: Biografie - Gezin
Eenlevenlangtheater Erik Vos:
- Homepage Eenlevenlangtheater Erik Vos
- Biografie
- Repertoire
- Audio
- Video
- Volgens Erik Vos
- Volgens anderen
- Colofon
Gezin
Tijdens zijn verblijf in Parijs (1949-1950) ontmoet Erik Vos op een avond in het Collège Néerlandais de Nederlandse schrijfster Inez van Dullemen, die op dat moment op doorreis is naar Spanje. Om indruk op haar te maken laat hij zich voor haar neus plat op de grond vallen, iets dat hij bij Decroux geleerd heeft. Het heeft effect want ze valt ook voor hem en krijgen een relatie. In 1954 geven ze elkaar het jawoord. In zijn autobiografie beschrijft hij deze eerste ontmoeting:
"In de hal zat, met de rug naar de ingang toe, een blond meisje. Nieuwsgierig als ik was liep ik in haar richting, passeerde haar, keerde mij daarna om, om quasi nonchalant terug te lopen, zodat ik de kans kreeg haar gezicht te zien. Niet alleen het blonde haar, dat in het schijnsel van het kale neonlicht scheen op te lichten, maar de hele persoon die onder die in brand staande haardos verborgen zat, trof mij". (Bron: In de arena, Erik Vos, 1999)
Inez stimuleert hem in zijn mimeperiode, maar raadt hem aan ook verder te kijken. Ze laat hem kennismaken met toneelteksten, waarmee er een nieuwe wereld voor hem opengaat. Als schrijfster en regisseur werken ze vaak samen. In het begin vertaalt en bewerkt Inez toneelteksten voor Eriks voorstellingen, later gaat ze ook zelf stukken schrijven. De meeste tijd besteedt ze echter aan het schrijven van boeken, die ze altijd eerst aan haar man laat lezen. Over elkaar zeggen ze dat ze elkaars meest kritische publiek zijn.
Samen bezoeken ze veel plekken die iets te maken hebben met theater, vooral Griekenland is een populaire bestemming. Als ze daar een keer op vakantie zijn, wordt Inez plotseling heel erg ziek. Ze zitten op een afgelegen eiland, dus wordt ze door de plaatselijke arts op een primitieve manier geopereerd. Dit doet haar meer kwaad dan goed, en ze moet met spoed naar Athene worden gebracht. Daar blijkt het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn en het is volgens de arts een wonder dat ze het heeft overleefd.
Later adopteren Erik Vos en Inez van Dullemen twee Griekse kinderen, Matthijs (1962) en Celia (1964), want "De plek waar het was misgegaan, moest ons nieuw leven geven." (Bron: NRC Handelsblad, Frénk van der Linden, 1995)
Bron: Boek In de arena, Erik Vos, 1999