50 jaar Het Nationale Ballet - Anekdotes

Uit TheaterEncyclopedie
(Doorverwezen vanaf Anekdotes)
Ga naar: navigatie, zoeken

Dit is een pagina in de reeks: 50 jaar Het Nationale Ballet. Voor meer informatie, zie aldaar.

Anekdotes

Nicolette Langestraat maakte een bundel van ankedotes van gebeurtenissen tijdens voorstellingen, die oud-collega's met elkaar hebben gedeeld op de (besloten) Facebook groepspagina rond de Reünie van Het Nationale Ballet, ter gelegenheid van het 50 jarige bestaan.

NB: De namen van de oud-medewerkers zijn die zoals ze in de tijd van hun dienstverband met Het Nationale Ballet (HNB) werden gebruikt. Een aantal van hen voert nu een andere naam. De vetgedrukte namen zijn degenen die de anekdotes hebben ingebracht.

Bundeling 20 oktober 2011

Ilse van Berkel

Mijn eerste jaar als aspirant: Zwanenmeer! En maar oefenen langs de kant en maar oefenen! Steeds langs de kant. Ik danste soms wel de hofhouding in de eerste acte met Jaques ? Hij trok me steeds uit mijn balans bij de arabesk, grgrgrgr... en altijd de Venitiaanse dans in acte 3. Maar zwaantje was ik nog niet. Bus in, bus uit, door het hele land, weet je nog? Ach, die spitzen, die had ik toch niet nodig. Ik besloot ze niet mee te nemen. Op naar Arnhem ... en de halve groep had griep. Ilse moest zwaantje zijn! GEEN spitzen!

Gelukkig was Maria Aradi solist die avond en al op school heb ik haar oude spitzen afgedragen. Dus met het schaamrood op mijn kaken naar de kleedkamer van Maria, vragen om spitzen. Ze moest wel lachen en gaf me een paar schoentjes. Op die dag werd ik een zwaantje. Nu kan ik er om lachen, maar toen? Pfpfpfpfffff


Kathleen Smith about the Symphony in C film

This was the Paris Opera version which Balanchine no longer approved of; so he sent John Taras to restage the ballet some months later, who changed the steps and costumes and got the company into excellent shape. It was, for me at least, a life changing experience. We premiered the new version in the Holland Festival to great success, and there were even comments that we danced it better than New York City Ballet. Also, the filming was a grueling experience of at least five takes for each frame (maybe two to five minutes of dancing in each frame of the whole of Four Temperaments and Symphony in C, so you can just imagine how long the whole process took) during a few days of incredibly long hours of slave labor. At one point on one of the afternoon shoots during a rare break, the German director looked around at all the dancers draped on chairs or sprawled on the floor, dead tired and barefoot with feet burning and blistered, and threw a glass onto the floor which shattered into a million pieces. He was apparently disgusted with our laziness. Believe me no one was lazy. Maybe some of us were not the best dancers, but everyone was doing his/her best.


Loes van Veen

Ik heb me suf zitten peinsen om met een leuk verhaaltje over mijn Zwanenmeerervaringen te kunnen komen, maar het enige dat bij me opkomt, is dat ik het zo eng vond om (als heraut) achter het decor omhoog gehesen te worden en dan ook nog eens uit een raampje te moeten trompetteren... En mijn hofdameshoofdtooi is een keer in slowmotion naar beneden gezakt. Ik duwde het ding terug op mijn hoofd en de rest van de acte hield ik hem vast... Gelukkig kreeg ik daar geen boete voor. Verder heb ik het alleen maar heerlijk gevonden, lekker romantisch met Tsjaikovski. De tweede acte was wel eens zwaar, tijdens de pas de deux van Odette en haar prins Siegfried. Wij stonden met kramp te kreunen (vooral Margriet was daar heel goed in), terwijl zij gewoon bewegen konden...


Gisela Reinhold

Nog even een Swan Lake story? Heeeeel lang geleden, ergens op een tourneetje in Engeland. Deelde een kamer met Olgaatje (de Haas). Hadden een matinee in een klein theatertje met heel schuin toneel. Deed, zoals bijna altijd, een van de vierkleine zwaantjes. Had 's morgens dorst en er stond een groot glas sinaasappelsap. Klokte ik achter elkaar op. Bleek wodka in te zitten. Vervolg: ik dronken op de buhne. Ging nog redelijk, alleen aan het eind van het 'stuntje' ging ik plat op m'n snuffert. Pijnlijk, maar moest wel lachen............Gaskell was not amused. Boete dus. En dan nog die van Corrie van Gorp met een sinaasappelschil in haar mond. Piste in m'n tutu, Maar die kent iedereen al denk ik.


Nicolette Langestraat

Swan Lake (again). I am the second swan hopping up on stage behind Liliane Kuyer. There we go second act. Oppa oppa oppa all in a row, swans swans hopping out ot the wings. First swan... I am second swan.....I see first swans hair falling down..... I see the whole hair falling down......I go on hopping swanlike but I am thinking where does all this hair going to..... what is happening here. Okay, make a long story a bit shorter, Liliane's hair (and she really had a lot of it) all fell down and she hoppedihopt into the wings and left me as first swan to save it all. Thank god there was someone to organize the hair and just in time she came back on stage with a tight knot. pfffffffffffffffffffffffff stress man!!!!!!!

Ilse van Berkel

Swan Lake in Scheveningen. 2e acte. Na het oppa, oppa, oppa komt Han op en wij zwanen trippelen met onze voetjes vooruit in een cirkel om hem heen. Strek, strek, strek, boem! Daar lag ik middenvoor op het toneel. Ik dacht dat Han erin bleef van het lachen!


Kathleen Smith

Okay, Swan Lake, a confession! Jessica Folkerts and I shared the roles of Odette and Odile for about the first year or so of the production (1965? '66?) with René Vincent as Prince Siegfried. We did many, many performances all over the Netherlands and on tour in South America and Mexico, including a lot of school shows, as I remember. We were getting bored with the bus trips and the time before, during and after the performances; so we decided to learn to play chess. During a particular matinée performance in s'Hertogenbosch, we began the game on the bus, continued during makeup and into the performance. As Odile I had the advantage as I was not on until Act III. I tormented Jessie with claims of having almost defeated her just before Act II. She came onstage before Act III to torment me with her response to my move. I came back just before Act IV to hopefully claim "Checkmate!" René calmly looked on during the whole afternoon's process and declared that either one of us, if we were at all accomplished, could have beaten the other one numerous times. He was not only a wonderful Prince and partner, he was also an accomplished chess player!


Marcelle Meuleman

Hilarious Swan Lake/chess story Kathleen! Oh, I remember the celebration of Swan Lake nr. 100 or was it nr. 200? Anyway, a television crew stormed totally unexpected into our dressing room. They want to interview 'ad hoc' the corps the ballet on the big event. I got totally unexpectedly a blinding light on my face and a microphone pushed under my nose, with the question 'how it feels to dance Swan Lake so often'. I say without thinking : 'it's boring!' Which was (although my true answer) a rather stupid thing to say in front of a camera. Anyway, this remark had apparently been broadcasted, because as a result I got a fine (boete) and some rather negative remarks from mevrouw... :-( Vraagje: is dat boete systeem ooit afgeschaft trouwens?)


Myriame Schoenmaeckers

Urhm...one Swan Lake story, but not a dancing one. I happened to be stage manager for the Rudi/Toer production of Swan lake in the Muziektheater. The finishing scene was Siegfried and Odette flying onto the sky on the last musical notes. They where stand-in dancers from the school (Misha and..?) The crucial moment was there. Strings stringing... A green GO spot in my score. But! The big "stage managers struggle" at that time was the computerized front curtain. It seems to open and close in its own time. So it did, this time. I admit: I gave the cue for closing the front curtain a musical bar to late. The two dancers in their flying ropes went high. The curtain wouldn't close. The strings kept on stringing. (Adam kept on conduction the last notes over and over again. violinists had blue fingers.) Then finally the curtain closed..dead slowly. The flying dancers raised higher and higher, they even could wave hello to the follow spot friends on the "bridge." because due to the stress of the curtain I simply forgot the cue to stop raising the unfortunate couple. It was a breath taken last scene and sure they reached the spotlights!!


Daniëlle Valk

Nog even een verhaaltje voordat ik naar bed ga. Op tournee door Nederland deden we Diversion of Angels van Martha Graham. Heerlijk om te dansen!!! Ik leefde me helemaal in in mijn rol van het rode meisje. Had een haarstuk in mijn haar gedaan die als een lange golvende paardestaart uit de knot van eigen haar kwam. Zo krachtig als ik kon danste ik. En op een gegeven moment deed ik een beweging met mijn been zij, waarbij ik uit balans hing. Daarbij bleef mijn hand in mijn haarstuk hangen en de lange paardestaart landde met een smak op de grond. Ik schaamde me diep, dit had nooit mogen gebeuren. Ik had hem toch goed vastgezet??! Maar ja hij lag daar en ik dacht aan Jeanette Vondersaar en waarschijnlijk Marieke Simons die na mij op moesten komen als witte vrouw en gele meisje en was bang dat ze erover zouden struikelen. Vandaar dat ik hem bij een volgende beweging opraapte. Mooi, dat is geregeld, dacht ik. Was alleen even vergeten dat ik nog een paar minuutjes stil moest staan. En daar stond ik dan in een sexy pose met dat stomme haarstuk in mijn handen. Ik heb hem van schrik weer laten vallen en niet meer opgeraapt!!! Een van de dansers heeft hem toen opgeraapt en in de coullisen gegooid. Wie weet nog wie dat was? Bob Fisher kwam na afloop van de voorstelling lachend de kleedkamer in. Ik vond het niet zo lollig....... Nu kan ik er wel om lachen hoor.......


Myriame Schoenmaeckers

Giselle: Jaha, I remember the most beautiful colleague-art-craft. Shown by Lex. It was during the second act of Giselle. Louise Vine lost one of her contact lenses during the Willies. When Lex and Henny danced their pas de deux, Lex spotted the lens by coincidence on the floor, illuminated by the top lights. She managed to wiggle her kneeling position just in the wright place, bended over and took the lens between her fingers. Then, in a elegant gesture, she made a porte de bras flowing her face, took the lens in her mouth and danced her pas de deux out. When she was in the wings, she spitted the lens out with the most relaxed words: "Here it is, Louise!


Nicolette Langestraat

Point shoe cleaning in the little room with the mirror next to the stage in Stadschouwburg. Before performance. All ready with make-up. Go clean the point- shoes now. Sit down on the table on the wall where the bottle of cleaning liquid is. Big dot of cotton. Sit down on table................................Jump of table in agony, jump around like a fool, act like you are on fire....................I Am on fire..................I sat down on top of a ball of cotton with the liquid.

What did I learn? Always look where you park your but!


Nicolette Langestraat

We had Romeo & Julia performance. I danced one of the hoertjes and in those days there were no wigs involved. So...my hair was really long and I needed to wash it and then style it into big waves and stuff. Had no shampoo with me and (sneakely) used some of Rachel's thinking she would not mind. Okay, wet the hair, put a lot of shampoo in it and wash........................................It was no shampoo I found out, it was point shoe hardener. OMG!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Help help help me! Their was no way I could rinse it out and I had to stop a panic attac instantly. Had to wash my hair 10 times and went on stage with a sort of very weird hairdo:)

What did I learn from that? Just ask if you can borrow something


Ineke Huissen

Dit vreselijke verhaal doet me denken wat mij overkwam toen ik ook ongevraagd van Joan Zimmerman wat babyolie nam om mijn make-up te verwijderen, helaas in het flesje olie zat vernis voor de spitzen!,,, Onmiddelijk moest ik naar het ziekenhuis waar ze mijn ogen hebben schoongespoeld en ik met ooglap weer naar huis mocht, Groetjes, ineke Huissen


Kathleen Smith

Well, I can imagine that 100 Swan Lakes would be very boring for the corps de ballet. As soloists at least we were more challenged, and honestly, I cannot say I was ever bored until I got to Germany where I had the misfortune to dance in some pretty bad ballets that were called "modern" and "experimental." As to fines, I always felt that was a childish way to deal with any kind of behavior. Maria Bovet used to get fined for not attending class. If I am not mistaken, one month of her fines once added up to 130 guilders! I once got a fine from Margot Van Wilgenburg, who was ballet mistress of all the opera ballets for not attending a rehearsal for "Faust." I had gone to the hospital in Den Haag to visit Witaly after his surgery. It was planned in advance when I had no scheduled rehearsals; so he was expecting me. She posted the rehearsal late so I was caught. She would not give me permission to miss the rehearsal; so I just left for the hospital anyway. It was on that visit that I learned that the surgeon had found cancer. I don't remember if the fine was enforced or not. I sincerely hope there are no fines in today's HNB.

As to boredom in the corps de ballet, if there were a good swing system, then everyone could get some time off. Also, providing dancers with chances to perform more interesting works would help. Hopefully that also takes place now.


Yoko van Reysen

Okay okay, ik heb ook wel een verhaaltje voor de verzameling van Nicolette..., hij is alleen niet supergrappig. Er is wel een verschil met de valpartijen en foutjes die ik allemaal heb meegemaakt waarbij ik het bloedserious niet om te lachen vond, namelijk dat ikzelf op dat moment wel helemaal de deuk lag van het lachen (op het toneel!). Van de 15 jaar dat ik bij HNB heb gedanst, zat ik 11 jaar in de top 4 van dansers die de meeste voorstellingen/balletten&aktes deed. Hier en daar moest ik ook meerdere plaatsen kennen, zo ook in een ballet van Nijinska (geloof ik) op de 5de symfonie van Tchaikovski. Het was, geloof ik, het derde deel waarbij een rij van rechts en een rij van links moest opkomen. Zoals altijd zaten we (@Dolf: oeps,versproken...), stonden we dus een tijdje te wachten, niets aan de hand. Beetje kijken naar de solisten en een beetje kletsen. Hier geen stress! Tot de introductiemaat begon voor onze bourree-opkomst! Huh??? 1 danseres teveel!!! Onderling: " Ja maar..., hier sta ik." We hadden geen tijd om verder na te denken en moesten gaan. Met 1 teveel... Toen had ik het door! Aaaah ik moest die dag de plek aan de overkant doen, had niet goed op het bord gekeken!!! Ik proeste het uit terwijl ik als enige door bourreerde over het midden van het toneel naar de andere kant. Gelukkig, in mijn tijd geen boetes!!


Sonja Geerlings

Als jongste telg van vier kinderen, twee meiden en een jongen, groeide ik op. Vanaf mijn zesde jaar wilde ik of directrice van een weeshuis of balletdanseres worden. Mijn moeder, pianiste, begeleidde o.a. balletlessen en mijn oudste zus wilde in eerste instantie ook balletdanseres worden. In Rotterdam, Blijdorp waar ik tot mijn 11ste jaar heb gewoond was een balletschooltje dat werd geleid door Nora Durant. Dat kwam dus ook voor mij goed uit. Gelukkig heb ik een moeder gehad die ondanks aan de piano zat zich nergens mee bemoeide. Zij keek en zweeg en speelde. In stilte was zij natuurlijk trots als een pauw. Binnen een paar jaar mocht ik meedoen in de klas waar ook mijn grote zus, vier jaar ouder, les kreeg. Ik vergeet dit nooit. Eerst balletles daarna wisselend een half uur acrobatiek of spitsenles. Met acrobatiek moest ik altijd voordoen. Dat vond mijn oudste zus niet leuk. Het ergste voor mij komt nu nml. Nora Durant opende een kastdeur en haalde er een paar oude en te grootte spitsen uit waar zij watte en mijn voet in propte. Natuurlijk vond ik op spitsen staan toen prachtig niet wetende dat ik daarvan later een paar geweldige knobbels aan beide grote tenen heb over gehouden. Ik heb met die voeten nog zo’n 25 jaar in spitsen rond gedanst, niet direct het confortabelste vandaar altijd maar weer opzoek naar schoenen waarbij je geen pijn meer lijdt.

Bundeling 9 februari 2012

Wat verrukkelijk om oude anekdotes, herinneringen en verhalen te lezen op onze FB-HNB50 pagina. Zo herkenbaar voor de jaren dat we zelf bij HNB zaten en zo verrassend (en vaak ook herkenbaar) voor die van eerdere of latere generaties.

Wat mij opvalt is dat er diverse verbanden te vinden zijn tussen recente en veel oudere berichten en dat al die verhalen bij elkaar een geschiedenisboek vormen van diverse mensen die enkele of meerdere jaren hun beste krachten hebben gegeven om HNB te maken tot wat het nu is! Omdat Facebook niet gemaakt is om een geschiedenisboek te zijn, (want wie kijkt meer dan een paar dagen terug?) leek het me goed de verbanden te zoeken en losse bijdragen te bundelen, zodat deze wat eenvoudiger toegankelijk worden door ze als Document in Facebook te plaatsen.

Nicolette Langestraat (1969/81) heeft bijvoorbeeld al twee bundelingen gemaakt met Herinneringen en dromen en Anekdotes (rond voorstellingen van Het Zwanenemeer en andere producties) in de periode na de reünie tot december 2011. Ik zelf deed met verhalen over Sonia Gaskell, Rudi van Dantzig en herinneringen aan collega’s voorstellingen en omstandigheden.

Ik vind dat we door moeten gaan met dit soort bundelingen in aparte documenten; hierbij eentje van mij met anekdotes en verhalen van voor de reünie en van een aantal daarna die nog niet eerder in een document waren verwerkt.

In een periode date er veel anecdotes rond Mevrouw Gaskell loskomen vertelt Gisela Reinhold (1961/71) op 9 juli 2011 onder meer dit: “Nog een anekdote uit de periode Madame. Dit keer niet over haar, maar over Corrie van Gorp. Corrie en ik maakten al heel lang deel uit van de 4 kleine zwaantjes in het Zwanenmeer. Altijd succes met dat 'stuntje'. Werden er op den duur melig van. Op een keer stonden Corrie en ik t.o. elkaar, zij met haar rug en ik met m'n gezicht naar het publiek. Keek naar Corrie, zij lachte naar mij en had een sinaasappelschil in haar mond gedaan. Geen gezicht. Kon niet serieus blijven en plaste letterlijk in m'n tutu van het lachen. Kreeg achteraf een boete van Madame. Ja, er was toen (nu nog?) een boetesysteem. Niet verschenen op een les zonder een goede reden, een boete. Je spitzenbandjes niet goed dichtgenaaid, een boete, enz. Weet ook nog dat Liesbeth een keer kramp kreeg tijdens Balanchine's Concerto barocco. Kon niet anders, ze moest van het toneel. Gevolg: een boete. Geen pardon. En toch was het leuk!”

Martin Wagenaar (1978/81) was op zolder op zoek naar oude foto’s en dia’s, gemaakt op het toneel, in zijn jaren bij HNB. Hij bedenkt daarbij dat iedere herinnering uniek en gebonden is aan jezelf. Op 10 juli 2011 zegt hij: ”………..Jaren geleden heb ik mijn zolder opgeruimd en alle programmaboekjes van voorstellingen waar ik aan meegewerkt heb weggegooid. Ik had ze bewaard om ooit nog eens aan mijn kinderen te kunnen laten zien, maar realiseerde me zo'n vijftien jaar geleden, toen ik naar een documentaire over de laatste jaren van Nurejev zat te kijken,dat het mijn kinderen nooit wat zou zeggen en dat het slechts mijn herinnering, beleving en ervaring was. Ik koester die tot vandaag, maar mijn oudste zoon, toen dertien jaar oud, zag dat zijn vader met tranen in zijn ogen naar de televisie keek en vroeg; "Wie is dat?" Waarop Martin verheugd antwoordde: "Dat is Rudolph Nurejev een wereld beroemde danser waar we met het NHB mee werkten. "Volgens mij danst hij niet meer, want hij ziet er niet gezond uit", sprak mijn zoon en liep door……”

Nicolette Langestraat schrijft op 13 juli 2011 “I write this little anecdote in English so everybody can understand. We were on tour in Brussels (I think) and on the program was o.a.Green Table and OVT from Toer. So we started with the table part and at the moment we all have to jump on our hands on the table the whole table fell apart and we all landed in total confusion on the floor. Lights went out and everybody crawled to the wings. I have no idea how we finished the rest of the Green Table but somehow we did. Right after that we had to dance OVT. A ballet with enormous amounts of typical Toer arm movements. Since I fell down with that table I really hurt my rib and my shoulder Sonja Marchiolli, Margriet van Waveren and me had to find a solution for OVT. Then Toer decided that we do the whole ballet with only one arm. And so we did. Actually looked good”

Eveneens op 13 juli 2011 plaatst Amanda Beck (1978/88) een leuke verhaal over een grap die ze zelf uithaalde met Henny Jurriëns en diens reactie: “A story from those famous performances of Romeo in Carre in 1984: in those performances I either danced the role of Mercutios girlfriend or the Nurse, both with Henny either as Mercutio or Romeo. Henny was not only an excellent dancer, but also a generous and incomparable colleague with a great sense of humour! One performance I decided to make Henny laugh so I stuck a picture of a very naked lady on the scrolled up letter which the Nurse gives to Romeo during one of the street scenes. He opened the scroll and saw the picture and quickly turned away from the audience so as not to show he was laughing. He ran up to me, kissed me (it was in the choreography!) and whisperd "Bitch" and ran off! Fond memories!”

Reagerend op het document over Jan Hofstra, schrijft Gisela Reinhold op16 juli 2011: “Over brand op het toneel gesproken. Kan me nog herinneren dat, wanneer dat was weet ik niet meer en welk ballet ook niet, (dacht Etudes) wij met z'n drieen (Andrea Presser, nog iemand en ik) door Andre met gebaren naar voren moesten. Stond een achterdoek in de fik. Het voordoek zakte en een brandweer spoot in paniek met een blusser de verkeerde kant op. Spoot zichzelf vol. Schuim overal. Na het blussen en na grote opluchting van de toeschouwers, zijn we weer doorgegaan op een spekgladde bühne. Voor zover ik me het kan herinneren was dat in de Stadsschouwburg. Kan iemand anders zich dat nog herinneren? Jan Hofstra zeker.”

Op 20 juli 2011, geeft fotograaf/ beeldend kunstenaar Sicco Kingma toestemming om zijn foto’s te plaatsen en levert er zelf een twintigtal aan. Een bekende foto van Clint Farha (uitspringend boven de daken van Amsterdam) is, behalve instemmende bewondering van velen, aanleiding voor Jane Lord (1979/00) een bijzondere gebeurtenis in herinnering te roepen: “Wasn't there a great story about Clint filling in for Nureyev one night in Corsaire, and was promoted on the spot!?” “Yes that happened...It was while we were on tour in east Germany” reagaarde Mark Trudeau (1978/81). Martin Wagenaar herinnert het zich ook en heeft een iets andere herinnering van de stad waar het gebeurde: “It was the day after our performance in Basel where Nurejev all most broke his leg in going of in the fifth plan at the right. There was a tremendous iron thing out of the floor where the engine of the turning stage was under. The next day was, I think Frankfurt am Main (not sure). During the day by building up the stage the program changed because Nurejev was not shure of what he could dance. Finally we had all the 8 ballets on stage and at the end Nurejev didn't come and Rudy had to talk for the curtain with the audience to tell them that Nurejev was injured and people who wanted there money back could get that, BUT!!! the HNB had to offer them a young and brilliant solist. By that anoucement I think Clint was promoted.” Maar hij corrigeert even later: “It wasn't Frankfurt am Main, it was a place in the neighberhood of Köln and the last performance of the tour through East and West Germany”

Dhian Siang Lie (1966/91), zoekt het op in de boeken en stelt: “Het was in de Jarhhunderthalle in Frankfurt- Hoechst op 12 oktober 1978 (de datum van Clint's bevordering). Ik ben er nog stil van hoe Rudi zijn besluit om de voorstelling door te laten gaan met zijn nieuwe solist CINT FARHA, tegen de zin, voorstellen en adviezen in van de impresario's, de directeur van het theater, van Anton en andere zakelijk lieden.” Waarop Martin Wagenaar nog opmerkt: “Het mooiste vond ik de wijze waarop Rudi voor het doek het publiek met zijn Rudi Carrell-duits voor zich innam.” Jan Linkens (1977/94) herinnert het zich ook allemaal en roept uit: “Ja, ik was er ook bij, een geweldige avond!!!”

Dolf Smith (1969/81) plaats 20 augustus 2011 nog een foto van de Jahrhunderthalle te Franfurt-Hoechst en Dhian Siang Lie herinnert dan nog eens: “In dit theater is jaren eerder Clint Farha plotseling tot solist bevorderd, toen hij van Rudi in plaats van de geblesseerde Rudolf Nurejev pas de deux Le Corsaire, moest dansen”.

Op 24 juli plaats Sonja Geerlings (1963/77) twee foto’s van het programmaboekje (the Playbill) van onze 1e tournee naar New York in 1975 en vertelt het volgende verhaal. “Op de nazit van de Première waren natuurlijk de nodige gasten uitgenodigd o.a. Karel Appel. Een gezette man vol zelfvertrouwen in een oversize geruite jasje kwam op mijn af. Hij stelde zich voor als 'Cerel Eppel' Hij vond het Danstheater geweldig die avond. Danstheater??? Nationaal Ballet bedoelt U! Hij viel voor mij behoorlijk door de mand maar hij kon schilderen!”

Jeanette Vondersaar (1976/96) reageert op 9 augustus 2011 een repetitie-foto van een TV-opname die Jane Lord plaatste: “Hi Jane, yes, thanks for posting this picture. This is the one I meant that I liked with us in Toer's 7e Symfonie”. Dolf Smith herinnert zich ook nog precies waar en wanneer dat was: “Do you remember the long days of hard work for the television taping in november '87? Everybody was exhausted and irritated, feet were actually bleeding in pointshoes and I remember Clint having a serious hangover on the last day. Toer was furious...”

Dolf Smith vertelt op 20 augustus 2011 over een bijzondere bezoeker, backstage: “In 1995 mocht HNB zich verheugen in de aanwezigheid van niemand minder dan Mick Jagger en zijn vrouw Jerry Hall. Dat fotograferen verboden was, was mij niet bekend en daardoor was ik in staat om de enige foto te nemen bij deze gelegenheid. Mick zelf scheen er geen problemen mee te hebben, gezien zijn stralende lach; zijn bodyguards daarentegen des temeer....” Ilonka Luhrman (1986/89) reageert daar als volgt op: “Wat was hij klein, hè. Ik weet nog dat wij volgspotters aan het tafeltje naast hem enorm zaten te gniffelen, omdat Valerie V. hen begeleidde en die vonden we natuurlijk veel knapper dan Jerry Hall. In onze beleving keek Hall ook wat zurig."

Van de tournee in 1988 naar Taiwan, plaatst Ruben Brugman (1985/92) op 21 augustus 2010 het volgende verhaal: “Mooie herinnering aan Taiwan is o.a. dat ik als vriend van de prins in een midstage pantomime scene bij Giselle de sleutel moest vangen van de prins. Ik slaagde erin te missen en de sleutel gleed onder het huisje van Giselle. De prins zie ik nog voor me met zijn billen gekeerd naar het publiek de sleutel onder het huisje proberen uit te wrikken, onder begeleiding van mooie muziek uiteraard.”

Op 23 augustus 2011 vertelt Nicolette Langestraat: “A small embarrassing Swan Lake story: “It was Christmas and we had two performances that day from Swan Lake. The second performance we,corps de ballet, were as usual standing in a long row being good swans on one leg waiting for the principles to finish their dance so we could turn around and have the other standing leg in a total agony cramp. We were standing with our back facing the audience now and I felt desperately tired and cramped up so I made myself sort of into a trance. All of a sudden I heard this giggling and snorting in the wings and I thought to myself (:) ....."Jesus, how unprofessional, how dare they make so much noise during a performance". Then Margriet whispered something to me and I found out that I missed the previous queue to turn around . This ment that I had to stand on the poor one leg ONE WHOLE NEXT SOLO AGAIN!!!!!”

Marcelle Meuleman (1964/69) herinnert zich daarop: “Nice story Nicolette! I experienced something similar in Giselle... For one reason or other I suddenly had to take over someone's place at the other side of the corps the ballet. While figuring out how to change left to right and vice versa I took the wrong turn in the coda and as a result there suddenly was one Willy too many on the other side. Worried Willy whispering sounded all over the place. It finally managed to figure out how to get back in the right lane...”

Op 31 augustus 2011 reageert Saskia Krol (1986/96) op een foto van de cast van “Collective Symphony” (uit 1975) en zegt: “Dit is de generatie dansers voordat ik zelf bij HNB werd aangenomen. Mijn grote helden! Sommige nog steeds dierbare vrienden. Ik stapelde als klein meisje vaak kleine muurtjes van bakstenen en zooi die ik vond op straat, zodat ik net met mijn neus boven het raampje van de studio kon kijken naar de repetities in de Amsterdamse SSB.Toer betrapte mij een keer en wenkte mij binnen te komen. Ik nam heel snel de benen. Tien jaar later gaf Rudi ook mij een contract, mijn geluk vloog over de schouwburg, stralend!"

Hans van Manen heeft diverse maken in zijn leven verhaald hoe hij staand op een stapel stenen door het hoge raam van de toenmalige Balletzaal aan de Marnixstraat, naar de balletdansers van het Ballet van de Nederlandse Opera keek. En zo weer opnieuw in een interview met hem in relatie met het 50 jarige bestaan van HNB en Saskia Krol komt daarop terug op haar eerdere verhaal op 10 september 2011: “Grappig, vandaag in het interview met van Manen in de VK, waarin hij vertelt over de stapeltjes stenen die hij maakt om in de rep. ruimte te kunnen kijken van de SSB. Ik deed hetzelfde!!! Ik had dat al gepost, en deel dus min of meer deze herinnering met Hans wat ik grappig vind. Ik vraag me af wie er nog meer daar met die stenen hebben gestaan..... Grappig beeld!"

Ongetwijfeld zullen in de loop der jaren meer mensen getracht hebben naar binnen te kijken. Op 15 september 2011 vertelt Jeanny van Bergen (1961/66) over hoe zij door een raam kijken kennis maakte met ballet, reagerend op een foto van Ans van Opstal. Alleen was dat het studioraam van het Amsterdams Ballet en voorheen het ballet van der Lage Landen: “Mooie foto van Ansje! In die studio, Jacob Obrechtstraat, is mijn balletleven begonnen. Links van de spiegel was het raampje waar ik daarvoor altijd stond te kijken. Sweet memory's!” Frank Polak (1964/65) reageerde daarop meteen, en vraagt zich af: “Is dat in de studio van Ballet der Lage Landen in de Jacob Obrechtstraat?” Ook hij stond als kleine jongen al eerder nieuwsgierig door dat zelfde raam te kijken. Een paar dagen later op 20 september 2011 geeft hij de details over de ligging van de de studio aan Yoko van Reijsen (1989/05) door: “Op de muur van de Jacob Obrechtstraat staat nummer 57-59-61-63-65 met een pijltje. Er staat verboden toegang, maar daar zou ik me niets van aantrekken. De repetities waren daar. Eigenlijk achter de straat want je moest eerst een poortje onderdoor en kwam toen bij een tennisveld. Daarnaast lagen studio's. Eén studio was van Ballet der Lage Landen, naast die van Ruth Helmer. De situatie bestaat nog steeds. Ga maar eens kijken.”

Bijzonder lijkt me de anecdote die Myriame Schoenmaeckers (1980/86) over Alexandra Radius op 12 oktober 2011 plaatst: “Jaha, I remember the most beautiful colleague-art-craft. Shown by Lex. It was during the second act of Giselle. Louise Vine lost one of her contact lenses during the Willies. When Lex and Henny danced their pas de deux, Lex spotted the lens by coincidence on the floor, illuminated by the top lights. She managed to wiggle her kneeling position just in the wright place, bended over and took the lens between her fingers. Then, in a elegant gesture, she made a porte de bras flowing her face, took the lens in her mouth and danced her pas de deux out. When she was in the wings, she spitted the lens out with the most relaxed words: "Here it is, Louise!"

Ilse van Berkel (1975/80) heeft een mooi Youtube filmpje gemaakt van foto’s van Romeo en Julia en introduceert dat op 12 november 2011 met de woorden: “Romeo was voor mij het fijnste ballet om te dansen. Van foto's heb ik een filmpje gemaakt:” Voor Marcelle Meuleman was dat aanleiding om zich het volgende te herinneren: “Dansten we R & J ergens op tournee, in Spanje was het geloof ik, stonden we tijdens de ouverture van Prokofjev op het toneel te wachten voor een pleinsscene. Stond ik rug zaal te kletsen (zachtjes hoor!) met een collega die op de put zat te wachten tot het doek zou opgaan, kreeg de collega plots een verbijsterde blik in de ogen, gleed van de put af en begon wilde sprongen te maken. En hij niet alleen; rondom vlogen de grand jeté's en de tour en l'airs je om de oren. Ik draaide me om en keek recht de donkere zaal in. Het doek was opgehaald! Veel te vroeg! Ik maakte me zoals de meeste collega's schielijk uit de voeten richting coulissen. Maar sommigen namen hun kans waar en besloten hun beste beentje voor te zetten. Letterlijk!”


Terug naar 50 jaar Het Nationale Ballet