André van Duin: Repertoire - Films
Een Leven Lang Theater André van Duin:
- Homepage Eenlevenlangtheater André van Duin
- Biografie
- Repertoire
- Video
- Audio
- Volgens André van Duin
- Volgens anderen
- Colofon
André van Duin: Films
André van Duin maakte drie bioscoopfilms: de eerste uit 1976 was een compilatie van de meest hilarische sketches uit zijn theaterrevues, de tweede, uit 1981, had een bescheiden budget van 1 miljoen gulden en een Brits scenario waarop tijdens de filmopnames volop geïmproviseerd werd en de laatste, van een jaar later, was het meest professioneel, met een echte filmregisseur, die met wat aanvullingen van Van Duin het script schreef, en een echt budget van drie miljoen gulden. De laatste film bracht niet het benodigde aantal bezoekers om uit de kosten te komen en Van Duin's filmcarrière eindigde met De Boezemvriend.
Over het maken van films vertelde Van Duin in een interview met het Haarlems Dagblad van 17 augustus 1982:
"Het is een mij vreemde manier van werken, maar het geeft toch wel een lekker gevoel dat ik hier op de set verder een minimum aan verantwoordelijkheid draag. Ik heb zelf tenslotte ook geen verstand van film. Ik zie nooit films. Daar heb ik geen tijd voor. Ik ga ook nooit kijken naar wat mijn collega's in de theaters ervan maken. Ik zie wel eens iets op de televisie, maar dat dringt eigenlijk nauwelijks tot je door. Het schermpje is te klein en er gebeurt van alles om je heen. Als je het even interessant dreigt te gaan vinden, dan springt er een kat op je schoot. Maar in een bioscoop, daar krijgt een film 100 procent aandacht. Dat werkt heel anders en daar heb ik geen ervaring mee."
Hieronder vindt u enige achtergrondinformatie bij de drie bioscoopfilms die André van Duin maakte.
12 augustus 1976: André van Duin's Pretfilm
Regie: Robert Kaesen; Productie: Joop van den Ende. Met o.a.: André van Duin, Frans van Dusschoten, Corry van Gorp, Donald Jones.
Midden jaren zeventig was André van Duin al jarenlang Nederlands meest populaire artiest in het theater en op televisie. Zijn producent, Joop van den Ende, had al een tijdlang het idee om ook een speelfilm met Van Duin te maken. Voorgangers uit het verleden die de sprong naar het witte doek waagden, Toon Hermans en Wim Sonneveld, hadden daar echter geen succes mee gehad. Daarom maakte hij geen vaart met het speelfilmidee. Toen in Amerika allerlei compilatiefilms (That's entertainment, The golden years of comedy, The best of Elvis Presley) een enorm succes waren, kwam Van den Ende op het idee van André van Duin's Pretfilm, een film van bioscooplengte met een compilatie van Van Duin's meest hilarische revuesketches uit o.a. uit Dag, dag, heerlijke lach en André van Duin's lachcarrousel, overgezet van de televisiebanden naar film. Dat de beeldkwaliteit daardoor op het grote bioscoopdoek niet al te best was, mocht de pret niet drukken. Bovendien deed de TROS zijn uiterste best de film te promoten. En met succes, de film trok ruim een half miljoen bezoekers in 25 bioscopen.
André van Duin is in de film te zien als militair, assistent-goochelaar, schooljongetje met zijn opstel 'De kat', ober, lady-crooner, patiënt met een zwangere fiets bij de dokter en als aspirant-ambtenaar bij de burgerlijke stand. Tussendoor interviewt Van Duin zichzelf, vermomd als verschillende 'types' (boerin, tippelaar, bromfietser, kanaalzwemmer) die over zijn film oordelen.
Na afloop van de première van de film in Amsterdam, was er een feest met nog meer sketches van Van Duin en gratis bier op het Rembrandt- en Thorbeckeplein. De 'hele Amsterdamse bevolking' was uitgenodigd en de TROS maakte een rechtstreekse televisieuitzending. Natuurlijk werd van de film ook een langspeelplaat uitgebracht.
(Bronnen: boek Hollands Hollywood van Henk van Gelder (Luitingh/Sijthoff 1995), NRC-Handelsblad 13 augustus 1976 en website www.filmtotaal.nl).
16 december 1981: Ik ben Joep Meloen
Regie: Guus Verstraete Jr. Script: Vince Powell; Productie: Joop van den Ende. Met o.a.: André van Duin, Frans van Dusschoten, Corry van Gorp, Doris van Caneghem, André van den Heuvel.
Pianostemmer Joep Meloen droomt van een carrière als pianist in een groot orkest. Zijn hospita is stapelverliefd op hem maar Joep houdt van Anne, die hem echter in de steek laat. Wanneer Joep zich wil verdrinken ontmoet hij Dorien, die dezelfde plannen heeft. Zij worden verliefd op elkaar. Dorien wordt ontdekt als zangeres en zij belanden na veel wilde avonturen op het songfestival waar Joep veel succes heeft met het liedje "Ik ben Joep Meloen".
De film gaat op 16 december 1981 in 75 bioscoopzalen in première, een absoluut record voor Nederlandse begrippen. André van Duin slaagt waar zijn voorgangers, de komieken Toon Hermans en Wim Sonneveld, met hun bioscoopfilms weinig succes hadden. 1,2 Miljoen mensen zien de film in de bioscoop, terwijl critici de film de grond inschrijven. Vooral de openlijke reclame ('Dit is dus een walkman van Sony, kijk maar, het staat erop!') is de critici een doorn in het oog. De titelsong 'Ik ben Joep Meloen' is dé carnavalshit van 1982. De TROS zend de film op televisie uit op 15 maart 1984.
(Bronnen: boek André van Duin - De glans van de eenvoud (André Breedveld en Hans Visser) (Terra Lannoo 2006) en online catalogus Instituut voor Beeld & Geluid)
9 december 1982 : De boezemvriend
Regie en scenario: Dimitri Frenkel Frank; Productie: Joop van den Ende. Met o.a.: André van Duin, Leen Jongewaard, Geert de Jong, Manouk van der Meulen, Vanessa, Corre van Gorp, Frans van Dusschoten, Ischa Meijer.
Het verhaal van de film laat zich omschrijven als dat van een kwakzalvende tandentrekker uit de tijd van Napoleon, gespeeld door André van Duin, die per ongeluk wordt aangezien voor een controleur van de keizer, hetgeen allerlei verwikkelingen met zich meebrengt. Het verhaal is geïnspireerd op Revisor van Gogol, op basis waarvan in 1949 Danny Kaye al de komedie De inspecteur-generaal maakte. Volgens regisseur Frenkel-Frank: "Deze film wordt veel beter dan die met Danny Kaye. Die was flauw en dom: een fantasieloze filmenscenering van het oorspronkelijke stuk. Maar De Boezemvriend krijgt stijl, grandeur." (Haarlems Dagblad, 17 augustus 1982).
Desalniettemin schreven de critici de film de grond in, en vond het grote publiek het verhaal veel te ingewikkeld, al werd hun nieuwsgierigheid gewekt door de titel van de film in combinatie met feit dat zangeres Vanessa, bekend om haar aantrekkelijke decolleté, een rol had in de film. Ruim 700.000 mensen bezochten de film, te weinig om de drie miljoen gulden die de productie gekost had, op zijn minst goed te maken. De film betekende het einde van Joop van den Ende als speelfilmproducent.
(Bronnen: boek Hollands Hollywood van Henk van Gelder (Luitingh/Sijthoff 1995) en website www.filmtotaal.nl.)