50 jaar Het Nationale Ballet - In memoriam Ans van Opstal

Uit TheaterEncyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken

Dit is een pagina in de reeks: 50 jaar Het Nationale Ballet. Voor meer informatie, zie aldaar.

Afscheidstoespraak bij de crematie-ceremonie voor Ans van Opstal

Deze afscheidstoespraak, geschreven door haar echtgenoot Fred Hendriks, werd voorgelezen door Lai Wah Tsai, danseres van Het Nationale Ballet in de jaren 1962 t/m 1967 en oud-collega en vriendin van Ans van Opstal


Lieve mensen dank voor jullie komst.

Toen ik tijdens één van mijn slapeloze nachten deze week aan Ans lag te denken, dacht ik: het leven is één groot theater. Je speelt je voorstelling, je ergert je er soms aan maar er valt ook veel te genieten. Er zitten stille stukjes in maar ook hele intense stukken, je geniet ervan maar als het doek valt dan heb je alleen nog maar de herinnering. Soms heb je het geluk dat je een hele serie mag spelen, maar soms stopt het opeens terwijl je er allebei van overtuigd bent dat je nog veel meer voorstellingen had kunnen spelen. Toen Ans na de moeilijke oorlogsjaren haar schoolkeuze moest maken, werd haar Avond Handelsschool geadviseerd. Niet echt handig voor iemand die niet rekenen kan. Dan maar balletdanseres worden. Natuurlijk was dat al haar passie, maar als je niet veel geld hebt dan is het moeilijk om de dure balletlessen te kunnen betalen. Door studio’s te dweilen kon zij in haar levensonderhoud voorzien en door verschrikkelijk hard te werken kwam ze op de spitzen te staan.

Net toen haar balletcarrière, waar zij zo van genoot, goed ging, stortte plotseling haar wereld in. Ze kreeg rugklachten, raakte verlamd en dat betekende het einde van haar balletcarrière. Toen zij weer enigszins hersteld was, kwam het verlangen naar het theater terug. Alleen klassiek ballet, dat ging niet meer. Dan maar dansen bij de Opera. Dat was in die tijd nog wel mogelijk. En tussen de bedrijven door kreeg Ans twee prachtige zonen, Martijn en Lode, die ook regelmatig in kleine rolletjes op het toneel te zien waren. Opera en de kinderen vulden haar leven. Inmiddels had ook ik mijn weg naar het theater gevonden. ’s Avonds na een voorstelling liep ik Ans tegen het lijf bij café Weber. Het was meteen duidelijk dat ik de liefde van mijn leven gevonden had: een vrouw met zoveel inhoud, zo’n leuke persoonlijkheid, zo vrolijk en zo lief. Leeftijd speelde bij ons geen enkele rol. Wij besloten al redelijk snel dat wij samen verder zouden gaan. Met z’n tweeën werken in het theater, wat hebben wij daar altijd van genoten.

Toen de kinderen groot waren dacht Ans zich weer volledig in het theaterleven te kunnen storten, maar door omstandigheden hebben wij de verzorging van ons eerste kleinkind op ons genomen en Ans begon gewoon weer opnieuw met moederen, maar.... dat hield haar wel jong. Ook in deze jaren met z’n ups en downs bleef Ans samen met mij genieten van prachtige Opera voorstellingen. Met ballet had ze nog steeds moeite door de wijze waarop haar balletcarrière ten einde was gekomen. Toen Ria haar pushte om weer wat te gaan doen, en zij ook weer contact kreeg met oud-collega’s, kon Ans de verleiding niet weerstaan en dook de studio in om balletlessen te volgen. Ondanks dat ze de 70 net gepasseerd was, kwam de passie voor het ballet en de bijbehorende outfit weer terug. Ook het 50-jarig jubileum van Het Nationale Ballet en de reünie droegen ertoe bij dat zij haar zelfvertrouwen terugkreeg. Toen Dwayne, waar ze verschrikkelijk veel van hield, afgelopen zomer op zichzelf ging wonen moest er zelfs weer een barre in huis komen. Ze ging naar alle generales en premières in Het Muziektheater en ze genoot er altijd ten volle van. Dit had zij nog zo lang willen doen.

Mijn leven met Ansje was eigenlijk net een voorstelling. Er waren vele prachtige momenten en er waren ook wel momenten dat even het licht uitviel of dat er een stuk decor omviel. Daar kwam vorige week donderdag plotseling een einde aan. Ans werd ’s ochtends niet meer wakker.

Lieve Ans, ik had zo graag nog een serie met je willen spelen maar helaas gaat het doek niet meer open en moet ik het doen met de herinneringen. Ik en wij zullen je liefde en je spontane lach ontzettend missen. Die lach was zo intens, we zullen hem meedragen in ons hart. Lieve Ans, een dikke kus, ik zal altijd van je blijven houden. Ik en de poesjes zullen je zo ontzettend missen.

Liefs, Fred.


Terug naar 50 jaar Het Nationale Ballet